Theodor Herzl نوشته: یک انقلاب سوسیالیستی در آلمان می‌توانست جلوی به کار آمدن نازی‌ها را بگیرد و اصلا جنگ جهانی‌ دومی‌ پیش نیاید ، ولی‌ مشکل این بود که روزا لوکزامبورگ و دیگر سوسیالیست‌های آلمانی زیاد با لنین و بلشویک‌ها میانه خوبی نداشتند و شاید بخاطر این بود که شوروی برای انقلاب در آلمان زیاد تلاشی نکرد؟

روزا لوکزامبورگ لنین و تروتسکی را می ستایید و سالها او و لنین همدیگر را میشناختند
و بهم ارج مینهادند. برخی از باهماد های کمونیست هم هتا مانند باهماد کموینست لهستان
از سوی اندیشه های روزا لوکزامبورگ و تروتسکی بیشتر رهبری میشدند تا از سوی
مغز لنین. خود روزا لوکزامبورگ هم گفته بود که نباید در کشوری شکست خورده ( روس
از آلمان در جنگ جهانی نخست شکست خورده بود) فئودال زده و واپس مانده، چشمداشت
فرجاد ( معجزه) را از بلشویک ها داشت.

"Die Bolschewiki," schrieb sie, "haben gezeigt, dass sie alles können, was eine echte revolutionäre Partei in den Grenzen der historischen Möglichkeiten zu leisten imstande ist. Sie sollen nicht Wunder wirken wollen. Denn eine mustergültige und fehlerfreie proletarische Revolution in einem isolierten, vom Weltkrieg erschöpften, vom Imperialismus erdrosselten, vom internationalen Proletariat verratenen Lande wäre ein Wunder.


دگرسانی آنها پس از کامیابی واژگشت اکتبر روس (1917.Nov.) در یکی دو سالی که از زندگانی لوکزامبورگ
مانده بود این بود که لنین دیگر در جایگاه فرمانروایی بود و بایستی"امپراتوری تزاری" را یک جوری
سر هم نگه می داشت و در پرسمان آزادی ملت هایی که زیر یوغ روس بودند، ناچار از واپسنشینی
و تن دادن به فربود آن زمان بود ولی لوکزامبورگ که در اپوزیسیون بود، میتوانست دیدگاه فرامنشانه تری
را به خود پروانه دهد ( به ویژه که آلمان چند ملتی نبود) این که لنین نتوانست چندان به واژگشتیان آلمان
یاری کند بسادگی در همین نهفته بود که خودش هزار پرسمان و گرفتاری سنگین و دوخت و دوز امپراتوری
از هم پاشیده و جنگ با گارد سفید واژگشت ستیز تزاری و نیرو های کشور های بیگانه (آنتانت) را که
به گارد سفید واپس گرایان یاری میکردند، و ... را بر دوش داشت(تا 1922). بازهم یادمان نرود که روس در آن
زمان یک کشور شکست خورده بود که یک پیمان نامه ی آشتی با آلمان را بسته و بسیار تاوان داده بود.

میدانید که جنبش کمونیستی آلمان در همان بایرن بدست نیرو های راست که همچنان پس از جنگ جهانی نخست
نیرومند بودند ( فئودالهای کهن که همه ارتش را در دست داشتند [ همان ها که نامشان "فون" را یدک میکشید])
و سرمایه داران کلان نوین تر ( مانند "کروپ" که از پشتیبانان بزرگ هیتلر شد) ، سرکوب شد(1919). آلمان در جنگ
جهانی نخست، مانند جنگ جهانی دوم، از بیخ تارو مار نشده بود و پیشتر روس را شکست داده و به دوش آنها
پیمان آشتی را انداخته بود ولی دیرتر خودش در پیشرفت در جنگ با فرانسه و انگلیس و آمریکا بازماند و
کایزر ( قیصر ویلهلم) پیمان شکست را پذیرفت. نیروهای درونی بهره کشان هموز نیرومند بودند و شوربختانه،
سوسیال دمکرات ها هم خنجری از پشت به کمونیست ها زدند و گوشه ی چشمی به نگهداشت سامانه ی
بهره کشی داشتند. ( تاریخ سوسیال دمکراسی پر از این نارو زدن ها به جنبش کمونیستی در بزنگاه های
مهند تاریخی است) .

کوتاه سخن: نمیتوان گفت که لنین نمیخواسته به واژگران آلمان و .. یاری نماید، بیشتر ین بوده که نمیتوانسته
بیشتر از آن که کرد، انجام دهد و فزون بر این، اگر هتّا بیش از آن هم میکرد، توان نیروهای راست در آلمان،
که آنزمان ( مانند هم اینک) موتور سرمایه داری اروپا بود، بیش از این بود که کمونیستها بتوانند شانس بزرگی
در کامیابی داشته باشند.

•
پارسیگر