مزدك بامداد نوشته: دوست گرامی، نه ما از نیستی آمده ایم و نه به نیستی فرامیروییم.
ما از کار و کنش نیاکان خود که فورمولی برای چینش ریزگان مادی
بودند پدید آمده ایم و خود نیز کارسازی برای چینش ریزگان مادی
می باشیم، برای نمونه زیستبوم خود را دگرگون میکنیم، جهانی بهتر
یا بدتر برای زادمان های پسین درست میکنیم، فرزند میاوریم و سرانجام
ریزگان مادی سازنده ی ما در چینش های نوینی که خود ما نیز در پدید
آوردن آن دستی داشته ایم، جای میگیرند، چه در تنه ی درختی باشد یا
در سنگ آجر یک ساختمان و یا خاکستری که در دریا ریخته شده باشد.
پس مهند این است که در این بازه ای که ما بگونه ی چینش "هومن"
هستیم، از خود ، دگرشی در این جهان پدید بیاوریم که زادمان های پسین
ما بهتر و خوشتر از ما زندگی کنند و بدینگونه، بدهی خود را به نیاکان
و جهانیانی که ما را پدید اورده و به ما خوشی و آگاهی این زندگی را
بخشیده اند، با کاریاری به پسینیان و فرزندان خود که ما به گونه ای در
پیکر آنها، کمابیش فرا میزییم، بپردازیم. فزون بر اینکه خود نیز تا جا
دارد، خوش و سزاوار هستی، زندگی کنیم.
برای همین بایستی با فرمان خرد و در همراهی با اشای هستی که همانا
نیکی و یاری به بهزیستی و خوشی نه تنها هومن، بساکه همه ی جانداران
است، زندگی و رفتار کنیم و روشن است که اگر همه چنین میکردند، همین
جهان ما ان بهشتی میشد که همگان در آرزوی ان داستانها و افسانه ها سرودند.
•
پارسیگر