Mehrbod نوشته: پس لابد برای همین ستیز با برده‌داری هم کار نادرستی بود, چون خشونت بسیاری بارآورد!!! (((:


این پدیده‌یِ ترس بیجا و همیشگی از خشونت یکی از ویژگی‌هایِ لیبرالیسم است که
میخواهد مردم از هر چیزی که اندک دورنمایِ خون و خشونت داشت بهرساند, هنگامیکه در فربود بسیاری
زمانها راهِ دستیابی به راستی و درستی, ناگزیر از ستیز با کژی و نادرستی و پـَس خشونت است; استوره‌یِ زیبای کاوه‌یِ آهنگر
ما ایرانیان نیز بازگوییِ خواندنی‌ از همین میباشد: آستین‌ها را بالا زده و به ستیز با ستمگران برخیزید, که سزامندی گرفتنی است و نه دادنی.

به زیبایی حرف منو تحریف کردی:))
اگر راه رسیدن به چیزی از "خشونت گسترده" بگذره اون وقت از دید من نادرسته، زمانی هست که خشونت گسترده دلیلش روش خشن ما نیست.
ستیز با برده داری ذاتا خشن نیست ولی روش های انقلابی ذاتا خشن هستند.
مثلا در آمریکا و در ایالت های شمالی بدون خشونت زیاد برده داری لغو شد ولی به دلایل اقتصادی-سیاسی ایالت های جنوبی وارد جنگ شدند.
ولی شما نمیتونید انقلاب کنید مگر اینکه اعدام انقلابی داشته باشید و خائنین به انقلاب رو مجازات کنید.

سفسطه پهلوان پنبه!من از دید آنارشیستی خودم این دیدگاه رو ارائه دادم و هیچ ربطی به لیبرالیسم نداشت در خود امریکای لیبرال مگر ما کم خشونت و جنگ داریم حتی شروع تاریخ امریکای مستقل با یک جنگ-انقلاب هست.تاریخ سایر کشورهای لیبرال هم کم خشونت و انقلاب نداره!

همونطور که قبلا هم گفتم همه جلادان از یک خانواده هستند;)

رهبران انقلابی مردم رو "منابع مصرف شدنی" حساب میکنند چون هیچ خشونتی بدون پاسخ و تلفات نیست.

آه مثل اینکه همونطور که امیر یا داریوش قبلا پیشهاد داده بودند(اگر حافظم یاری کنه) نیاز هست که اسطوره های ایرانی نقد بشند:)
اصولا انقلابیون در تمام تاریخ از اسپارتاکوس گرفته تا همین کاوه خودمون یا انقلابیون مدرن مثل انقلاب فرانسه یا روسیه، در فروختن رویا و آرمان شهر حرفه ای هستند ولی روز بعد از انقلاب، انقلاب بچه های خودشو میخوره و بساط گیوتین و دادگاه های انقلابی برپا میشه.