بنظر من، رواست که موجودات ضعیف/بدبخت قربانی شوند تا موجوداتی که میتوانند، خوشبخت شوند.
اگر برای دست یافتن به خوشبختی چارهء دیگری نباشد!
البته شاید در این جهان، که ایستادن و پیشرفت نکردن خودش یک خطر است و نمیتوان آرام داشت.

ولی این هم روا بنظر نمی آید که موجودات نگون بخت تا ابد در بدبختی و رنج باقی بمانند؛ حتی بخاطر بقای آن موجودات کامیاب.

بنابراین، بنظر من بهتر است که موجودات نگون بخت در نهایت برای همیشه نابود شوند.
چرا که بودن در چنین وضعیتی، رنج است، و موجود در رنج ابدی، بهره ای از هستی ندارد، دلیلی برای خواستن بودنش نیست.

و سرانجام باید از مدعیان پرسید، آیا خداوند قادر مطلق و وهاب و رحیم، این قدرت را نداشت که گزینهء دیگری را انتخاب کند؟ آیا قدرت نداشت کاری کند که هیچ موجودی تا ابد بدبخت نماند، و در عین حال موجودات دیگر هم بتوانند به کمال و خوشبختی شان برسند؟
و در این بودن، بطور مثال در جهنم ابدی، چه دلیل و سودی است؟

پس من باور ندارم که جهنم ابدی باشد.
باور ندارم خدایی آنچنان غیرمنطقی و ظالم را.
ظلم است خلق کردنی که عاقبتش رنج ابدی باشد. عاقبتش ناکامی ابدی باشد.
ظلم است. چطور میتوان در این شک کرد؟
خداوند محدودیتی ندارد. هر چه بخواهد میشود.

و در نهایت، تمام موجودات بسوی کمال و خوشبختی حرکت کرده و بدان خواهند رسید. دیر یا زود.
ولی در این بین شاید پاره ای بیشتر اشتباه کرده بیشتر هم هزینه میپردازند و رنج میکشند.
و لابد این بخاطر اختیار است.

شنیده ام از عرفا، که هیچ موجودی پس از آنکه خلق شد دیگر نابود نمیشود.
پس، آن گزینهء نابود کردن موجودات بدبخت هم دیگر وجود ندارد.
تنها دو گزینه باقی میماند، یا هیچ بدبختی تا ابد بدبخت نخواهد بود، و یا بدبخت هایی خواهند بود که تا ابد بدبخت خواهند بود. اما گزینهء دوم هم منطقی نیست. پس تنها یک گزینه باقی میماند که گفتم.