من بیشتر با نظر دکتر خنجی در کتاب قرلباشان در ایران موافقم. اتحاد ایران با تفتیش عقاید و کشتن غیر شیعیان بسیار تفاوت دارد. شاه اسماعیل اصولا فکری برای ایران و ایرانی نداشت و تنها هدفش شیعه کردن همه غیر شیعیان یا کشتن و گردن زدنشان بود.
صفویان یگانه گروه در تاریخ ایران بودند که آدمخوار داشتند. جنایاتی که آنها در ایران کردند به گونه ای است که جنایات اعراب در برابرشان هیچ است.
از برکت این جنایات شاه اسماعیل بود که خوارزم و بخارا که مردمانشان خود را ایرانی می دانستند و به پارسی سخن می گفتند در دو سه نسل از ایرانی بودن دست کشیدند.
جنگ چالدران نتیجه کارهای شاه اسماعیل بود و جالب این است که زمانیکه سلطان سلیم عثمانی کیلومترها وارد خاک ایران شده و برای او پیغام فرستاده او بی توجه مشغول عیاشی بوده.
دوره صفوی در واقع نخستین همکاری عمیق شاه و شیخ بوده. در این دوره بوده که آخوندهای شیعه از لبنان به ایران آمده اند و قدرت بسیار زیادی داشتند و رویای حکومتگری در سر پرورانده اند.