در همین سال خالد بن ولید به غزاى بنى جذیمه رفت.
ابن اسحاق گوید: پیمبر گروههایى به اطراف مكه فرستاد كه به سوى خدا عز و جل دعوت كنند و فرمان جنگ نداده بود، از جمله فرستادگان خالد بن ولید بود كه گفته بود در پایین تهامه به دعوت پردازد و نگفته بود كه جنگ كند اما خالد به بنى جذیمه تاخت و كسان بكشت. ابو جعفر، محمد بن على بن حسین، گوید: پیمبر از پس فتح مكه خالد بن ولید را با مردم سلیم و مدلج و قبایل دیگر به دعوت، نه جنگ، فرستاد كه به نزدیك غمیصا فرود آمدند كه یكى از آبهاى بنى جذیمه بود. و چنان بود كه مردم جذیمه بروزگار جاهلیت عوف‏ابن عبد عوف پدر، عبد الرحمان بن عوف، وفا كه بن مغیره را كه از یمن باز مى‏گشتند و به نزد آنها فرود آمده بودند كشتند و اموالشان را بردند و چون اسلام بیامد و پیمبر خدا خالد بن ولید را فرستاد وى برفت تا بر آب بنى جذیمه فرود آمد و چون قوم او را بدیدند سلاح برگرفتند، خالد گفت: «سلاح بگذارید كه مردم مسلمان شدند.» یكى از مردم بنى جذیمه گوید: وقتى خالد به ما گفت كه سلاح بگذاریم یكى از ما كه جحدم نام داشت گفت: «اى بنى جذیمه این خالد است. بخدا پس از گذاشتن سلاح، اسارت است و پس از اسارت گردن زدن است، بخدا من سلاح نمى‏گذارم.» گوید: و كسانى از قومش او را بگرفتند و گفتند: «اى جحدم مى‏خواهى خون ما را بریزند، مردم مسلمان شده‏اند و جنگ از میان رفته و كسان ایمنى یافته‏اند.» و اصرار كردند تا سلاح بنهاد و قوم نیز به گفته خالد سلاح فرو گذاشتند، آنگاه خالد بگفت تا دستهایشان را ببستند و آنها را از دم شمشیر گذرانید و بسیار كس بكشت.و چون پیمبر از ماجرا خبر یافت دست به آسمان برداشت و گفت: «خدایا من از آنچه خالد كرد بیزارم» آنگاه على بن ابى طالب را خواست و گفت: «پیش این قوم برو و در كارشان بنگر و كار جاهلیت را از میان بردار.» على برفت و مالى همراه داشت كه پیمبر داده بود و خونبهاى كشتگان و عوض اموالشان را بداد تا آنجا كه ظرف سگ را عوض داد و خون و مالى نماند و چیزى از آن مال به جامانده بود و چون از این كار فراغت یافت گفت: «آیا خون و مالى بى دیه و عوض مانده است؟» گفتند: «نه.» گفت: «من این مال باقیمانده را از جانب پیمبر به عوض آنچه پیمبر نمیداند و شما نمیدانید به شما مى‏دهم.» و چنین كرد و پیش پیمبر بازگشت و ما جرا را با وى بگفت. ن.ک. طبری ۳/۱۱۹۵

و در تورات بر بنى اسرائیل حكم كردیم كه نَفْس را در مقابل نَفْس قصاص كنید و چشم را مقابل چشم و بینى را به بینى و گوش را به گوش و دندان را به دندان، و هر زخمى را قصاص خواهد بود. پس هر گاه كسى حق قصاص را ببخشد (نیكى كرده و) كفاره (گناه) او خواهد شد، و هر كس به خلاف آنچه خدا فرستاده حكم كند چنین كس از ستمكاران خواهد بود. مایده 45 + بدین سبب بر بنى اسرائیل حكم نمودیم كه هر كس نفسى را بدون حق و یا بى‏آنكه فساد و فتنه‏اى در زمین كرده، بكشد مثل آن باشد كه همه مردم را كشته، و هر كس نفسى را حیات بخشد (از مرگ نجات دهد) مثل آن است كه همه مردم را حیات بخشیده. مایده ۳۲