تلفیق خوب است به این شرط که تنها هدف‌اش تلفیق نباشد. موسیقی تلفیقی بی‌شک می‌تواند موجبِ گشایشِ افق‌های جدیدی پیشِ روی هر نوع موسیقی شود، اما در این مورد شما نیاز به تسلطی کامل به مبانی موسیقی و چیرگی بی‌نقص به ظرافت‌های اجرایی هر دو نوع موسیقی دارید وگرنه صرفا با یک اختلاط مواجه خواهید شد و نه تلفیق. موسیقی ایرانی استعداد ِ خوبی برای تلفیق با انواعِ دیگر موسیقی دارد، اما برای انکه با اثری بدترکیب و ناموزون مواجه نباشیم، باید بتوانید لحنِ، رنگ و زبانِ هر دو نوع موسیقی را به خوبی بشناسید. برای نمونه، من به وفور دیده‌ام که سنتور را همچون پیانو کوک کرده و انواعِ قطعاتی که برای موسیقی اروپایی نوشته شده را رویش اجرا می‌کنند؛ خب این برای موسیقی ایرانی چه ارمغانی دارد؟ برای موسیقی غربی چه؟ کسی نیست به اینها بگوید که خب چرا نمی‌روید پیانو یاد بگیرید؟
بگذریم؛ موسیقی ایرانی و موسیقی غربی از دو جنس متفاوت هستند، موسیقی ایرانی ملودیک است در حالی که موسیقی غربی هارمونیک است. کسی که می‌خواهد دست به تلفیق در عرصه‌ی لحن داشته باشد باید به این موضوع دقت داشته باشد. موسیقی ایرانی در عین پیچیدگی، بسیار ساده می‌نماید! من یادم هست که مدت چند هفته روی یکی از قطعاتِ دستگاهی گیر کرده بودم و با آنکه تمامِ مضراب‌ها و نت‌ها را کاملا درست اجرا می‌کردم اما به روشنی می‌دیدم که استادم جورِ دیگری آن را می‌نوازد! در حالیکه در نوعِ غربی موسیقی شما با آموختنِ نت و تمرینِ زیاد می‌توانید هر قطعه‌ای را دقیقا همانطور که استادتان می‌نوازد اجرا کنید. این تفاوت به خاطر روشهای سنتی انتقالِ این دو نوع موسیقی بوده.

حالا اگر شما نمونه‌هایی از تلفیقِ موفق انواع موسیقی می‌شناسید اینجا قرار دهید ببینیم نظر خودتان چطور است؟