sonixax نوشته: گفتن کلمه ی فارسی برای ایرانیان راحت تر نبوده برای اعراب راحت تر بوده و از آنجایی که ایران مدتی تحت تسلط اعراب بوده و اگر اشخاصی مانند فردوسی نبودنند ما اکنون عربی سخن میگفتیم برخی کلمات شکلشان تغییر کرده یا به کل فراموش شده اند .
مثلن شما فکر میکنید برای مصریان سخن گفتن به عربی راحت تر از زبان مادریشان بوده که آن را فراموش کرده اند و اکنون عربی سخن میگویند ؟
تازه همین عربی دانش آموزان را نیز دچار مشکل کرده - برای مثال در دروس ادبیات و زبان فارسی به جای استفاده از کلمه ی "گذشته" از "ماضی" و به جای "دور" از "بعید" استفاده میشود . برای خود شما درک و فهم ماضی راحت تر است یا گذشته ؟ یا درک دور راحت تر است یا بعید ؟
اگر به مثالی که جناب مهربد زدند هم نگاهی بیندازید بیشتر تر هم متوجه خواهید شد که چرا باید به جای واجب از بایسته استفاده کنید یا مانند آن . چون این امر از پیچیدگی های زبان بواسطه ی وجود کلمات بیگانه میکاهد و کم شدن پیچیدگی زبان یعنی گسترش و درک بهتر و راحت تر آن .
اتفاقی که در زبانهای برنامه نویسی هم افتاده و شما برای تعریف یک متغیر در یک زبان شی گرا مانند c# مجبور نیستید مانند اسمبلی n خط کد بنویسید و تنها با نوشتن چند کلمه ی کلیدی یک متغیر تعریف میکنید .

من با زبان ِ فارسی رایج و استاندارد مشکلی ندارم و تلاش برای حذف ِ واژگان بیگانه را حرکتی یکسره مضحک و بیهوده می‌دانم، فارسی اگر عظمتی هم دارد در توانایی ِ بالای ِ آن برای جذب و کاربست ِ عملی ِ لغات ِ بیگانه است(توانایی که مثلا زبان عربی یا روسی بسیار کمتر دارند). ارتباط میان زبانها به پربارتر شدن‌شان می‌انجامد نه نابودی‌ ِ آنها، حداقل فارسی ثابت کرده که این گنجایش را دارد. اما به حال و روز دبیره‌ی فارسی باید که فکری کرد. خطی که حتی اشخاص ِ تحصیلکرده در بالاترین مدارج علمی را به دردسر می‌اندازد، بهترین سخنران‌ها از خواندن ِ یک پارگراف ِ آن بدون ِ تپق زدن و مکث کردن ناتوانند، برای هر حرف شش علامت ِ نالازم دارد و نصف ِ حروف صدا-دار را نانوشته به کنتکس و درک ِ خواننده واگذار می‌کند باید که عوض بشود.

مهربد حرفهایی درباره‌ی ِ سرعت ِ نگارش با این خط کذایی زده، اگر چنین است چرا تا پیش از به راه افتادن ِ یک ضد ِ جریان ِ فرهنگی برپاد ِ پینگلیشی ایرانی ترجیح می‌داد تا با حروف ِ لاتین چت بکند یا اس‌ام‌اس بفرستد؟ تنها ویژگی ِ برجسته‌ی ِ این خط به باور ِ من زیبایی ِ بصری ِ آنست، که تازه آنهم منحصربفرد نیست...