[Ouroboros]

باقی فرمایشات شما دربارۀ جامعۀ چندتکۀ ایران هم صحیح است. ایران آن قومیت‌ها و خرده‌فرهنگ‌هایی نیست که در زمان باستان بر اساس صفا و انسونیت و یکپارچه زندگی می‌کردند. گرچه به نظر می‌رسد این ویژگی تمام کشورهای قبیله‌ای با احساسات تند قومی‌-هویتی باشد که البته همین هم باعث شده تا حکومت‌ها این شکاف‌ها را بهانه‌ای برای مشروعیت‌بخشی وجودشان بدانند و حافظ ثبات کشور. آیا این بهانۀ موجهی برای باقی ماندن این حکومت‌هاست؟ سینه‌سوخته‌هایی که فرزندانشان در گورستان خاوران خوابیده‌اند را باید از ترس عمیق شدن این شکاف‌ها ساکت نگه داریم؟ 

مگر دست ماست؟ ساکت باشند نباشند، منهم با آنها همدردی می‌کنم. اما اگر از من بخواهید بروم جلوی گلوله‌ی بسیجی کله‌پوک سینه سپر بکنم که ندای سوگ این داغ‌دیدگان شاید به جایی برسد و یا از هر دجالی که از راه رسید در برابر نظام ج.ا دفاع بکنم خیر، این دلیل کافی نیست. سوال آسان است، شما تا کجا و در کنار چه کسانی در برابر جمهوری اسلامی می‌ایستید؟ آیا حاضر هستید در جبهه‌ی آمریکا و اروپا علیه ج.ا بجنگید؟ در لشکر اسرائیل چطور؟ عربستان سعودی؟ داعش؟ مجاهدین خلق؟ اینها همه مخالفان نظام هستند، پس مرزکشی دقیق لازم است. من در کنار هیچکدام از اینها نخواهم ایستاد، اگر جامعه‌ای یا فردی نتواند خود چیزی را بدست بیاورد بخشیدنش به او هدر دادن آن چیز و به تعویق انداختن امر اجتناب‌ناپذیر است. در ایران خیلی‌ها هستند که دشمن خارجی را به دشمن داخلی ترجیح می‌دهند، اینها به شدت اشتباه می‌کنند به همان دلیل که گفتم:

هرقدر هم که بکوشید در چشم ناظر «خارجی» خود را با ج.ا متفاوت جلوه بدهید، دشمنان خارجی آن، چه سفیدپوست ِ لیبرال غربی باشد، چه کله‌بُر ِ میانه‌روی خاورمیانه‌ای، شما را همانطور می‌بینند که به سود پیشبرد منافع خودشان است.  

مخالفان اسد که فقط داعش نیستند، SDF هم هست

ضریب نفوذشان اندک است و با تمام حمایت خارجی نمی‌توانند یک دهم حمایت مردمی داعش و امثال داعش را بدست بیاورند عزیز دل. در ایران هم مخالفان شاه فقط ملاگوزو نبود، توده‌ای و لیبرال و آدم‌حسابی بسیار بیشتر بودند. اتفاقا می‌شود و می‌باید استدلال کرد که نقش اینها در پیروز کردن فاجعه‌ی ۵۷ پررنگ‌تر و مهمتر از همان ِ ملاها بود، بعضی از آنها نظام و کادر و دم و دستگاه منسجم‌تر و بسیار قدرتمندتری داشتند. بعضی از انها حمایت مستقیم خارجی و برخی دیگر حمایت غیرمستقیم داشتند. برنامه‌های آنها برای کشورداری بسیار اندیشیده‌ شده‌تر و پخته‌تر و کامل‌تر بود. خودشان ادبیات سیاسی بسیار حرفه‌ای و سالمی داشتند. یک ملای کندذهنی که نمی‌توانست سه جمله پشت سرهم ردیف بکند و آثار زوال عقل در او برجسته‌تر از آثار در و دیوار تخت جمشید بود همه را کنار زد و قتل عام کرد و به سکوت واداشت چنانکه تا ده سال پس از مرگ او کسی جرئت لب تر کردن راجع به این موضوعات را نیافت. تازه اینجا گرگ‌آباد ِ ایران است و کنترل کردن جماعت هزار بار سخت‌تر از کشورهای عربی‌ست که پتانسیل بالاتری برای نظم‌پذیری نشان می‌دهند. در شلوغی انقلاب اسلام‌گرا با نام کهن یا جدید، با ریش یا بی‌ریش، با فکل کروات یا بدون آن از حرم قدرت بالا می‌رود و باقی را ذره‌ذره می‌فرستاد خارج از کشور، خارج از قدرت یا سینه‌ی آرامستان! 

هیچ شواهدی وجود ندارد که اثبات بکند انتخاب بشر خاورمیانه‌ای هنوز همان نیست که صد سال پیش بود: دیکتاتوری سکولار یا دیکتاتوری مذهبی.

شما وقتی تریبون مشروع داشته باشید و پشت قباله‌تان هم به انواعی از مدارک دانشگاه‌های عالیه مزین باشد کفایت می‌کند تا اطرافیان را قانع کند، چنانکه آنها اینگونه هستند. از ما انتظار خاصی نداشته باشید. 

درست است اما اگر اینرا باور دارید پس همین تلاش کنونی شما برای چیست؟ ما را قانع بکنید که نیاک نماینده ایرانیان نیست؟ می‌دانیم. جمهوری خواهان آمریکا را قانع بکنید؟ می‌دانند. رای دهندگان آنها را؟ می‌دانند یا اهمیتی نمی‌دهند که بدانند. دموکرات‌ها و رای دهندگانشان را؟ می‌دانند و اهمیتی نمی‌دهند. تکه‌پارگی جامعه‌ی ایران کمتر از همان آمریکاست. 

انقلاب‌ها برای موفقیت به همان درصد کم نیازمندند نه تک‌ تک ملت

ج.ا یک دیکتاتوری ساده نیست، یک نظام تمامیت‌خواه است. این مهم است چون هیچ دولت توتالیتری تا بحال با انقلاب مردمی ساقط نشده، یا جنگ آن را زمین زده، یا تضادهای درونی به سقوط آرام آن منجر شده. این نظامها چون خود نتیجه‌ی انقلاب/کودتا هستند کاملا و تماما دربرابر هرگونه انقلاب یا کودتایی خود را مقاوم کرده‌اند. ج.ا هیچ مشکلی در کشتار کامل آن درصد کم نخواهد داشت و ضرب شستی هم به مردم نشان داد که زیاد پررو بشوید جوابتان این است. کوچکترین اهمیتی هم نمی‌دهند و می‌بنید که در این مدت به زخم‌پاشی بر پوست ملت مشغول بوده‌اند. هیچ ابایی ندارند اینترنت را قطع بکنند، رگبار بر مردم بگشایند، قبر دسته جمعی درست بکنند، کل مناطق تحت کنترل مخالفان را بمباران شیمیایی بکنند. من صمیمانه امیدوارم که بروید با درصد کم اینها را ساقط بکنید، اما بعید می‌دانم کار به جایی ببرید. 

می‌دانم که این به نظر تناقض‌آلود می‌آید، که بگویم نه انقلاب می‌توان کرد و نه مداخله خارجی به سود ما خواهد بود، از عجایب سیاست است که دو موضوع متناقض می‌توانند همچنان حقیقت داشته باشند. من راه‌حلی به نظرم نمی‌رسد.