[Ouroboros]

اما یک فرق دارد. آنها مستقیماً و احتمالاً می‌توانند با این اخبار روی زندگی ما تأثیر بگذارند: پشتیبانی از نیروهایی که دوباره ما را به برجام برگردانند تا نظام مقدس همچنان با درآمد نفتی در اقتدار باقی بماند و وجوهات نقدی هم خرج فشنگ و گلوله در قلب مردان و زنان سوری و عراقی شود. انقلاب‌های اخیر خیلی وقت است که بدون دست کمک دراز کردن به سوی کشورهای خارجی به بار نمی‌شینند، چنان‌که پنجاه و هفتی‌ها هم با همان کمک سرهنگ و حافظ اسد، که به نظرتان خیلی هم لیبرال هستند، نمی‌توانستند نیروی انقلابی اسلام‌گرا تربیت کنند. به قول حسینعلی راشد، مقابل حکومتی که «سرباز دارد و آن سرباز تفنگ دارد و آن تفنگ فشنگ دارد» نمی‌توان با «میدان میلیونی» کاری کرد، اما حداقل تحریم‌ها و قطع بازوی مالی آنها این امکان را ایجاد می‌کند که آن سرباز بماند اما نه تفنگ داشته باشد و نه پولی برای فشنگ. 

احتمالش را نشان بدهید پس ببینیم دقیقا چقدر است و آخرین بار کی به چه میزانی در کدام سیاستی موثر بوده؟

دموکرات و جمهوری‌خواه آمریکایی کوچکترین اهمیتی به حقیقی بودن یا نبودن این قبیل روایات نمی‌دهند هر دو دستشان در خمره‌ی دروغ برضد و برای این یا آن هزار بار گرفته شده، وقتی نوبتشان برای صعود به رأس قدرت رسید از بار عاطفی این روایات برای توجیه تخاصم یا توافق با ایران استفاده می‌کنند در حد یکی دو جمله، و این توهم که مثلا مظلوم‌نمایی نظام در غرب خریدار واقعی دارد یا تائید سیاست‌های ترامپ توسط ایرانیان می‌تواند به تقویت آنها منجر بشود نادیده گرفتن ابتدایی‌ترین حقایق جهان سیاست و تاریخ چهل سال اخیر ماست. 

همانطورکه کله‌بُران ِ میانه‌روی محبوب شما در سوریه در راستای گدایی کمک ِ بیشتر از بشر سفیدپوست غربی از طریق انتشار تصاویر کودکان مقتول ِ اسد ناکام ماندند، مهملات نیاک و من و شما در دفاع یا تقبیح ج.ا تنها برای توجیه تصمیماتی که پیشتر گرفته شده موثر خواهد بود نه تاثیر گذاری راستین به روند اخذ این تصمیمات. نیاک هم باشد یا نباشد یکی این حرفها را خواهد زد و ماشین تبلیغات دمکرات‌ها هم کسی را برای گفتن آن پیدا می‌کند که ببرند در ام‌اس‌ان‌بی‌سی و تظاهر به دلسوزی برای ملت ِ ستم‌دیده تحریم‌دیده ایران بکند، فاکس‌نیوز هم کسی را می‌برد که از پرزیدنت ترامپ برای دفاع جانانه‌ای که از دموکراسی و حقوق بشر در ایران کرده سپاسگزاری بکند.

شاید هنوز قانع نشده باشید که افرادی در دنیا هستند که دید دیگران نسبت به آنها مهم است. 

وجود ِ صرف دلیل نمی‌شود که ما به این افراد بدبین نباشیم و درخواست فرنودآوری فراتر از لفاظی نکنیم.گرامی اگر تا صبح هم مرگ بر اسلام و مسلمین سر بدهید، پوست ِ پشمالوی قهوه‌ای سپید نمی‌شود و سر بزنگاه که رسید کنار بسیجی و سپاهی کتلک خواهید شد. کله‌بر میانه‌رو هم سرتان را همچون ته‌خیار برخواهد کند. بعد هم مسئله این است که اصلا توانمندی مداخله‌ی نظامی غرب در خاورمیانه ته کشیده و دست پا زدن شما بی‌دلیل است. نظام لیبرال دموکراسی دارد در قلب سنگرهای دیرینه‌ی خود متحدانش را از دست می‌دهد و نمی‌تواند برگزیت و اوربان و سباستین کورتز و ترامپ را متوقف بکند، لشکرکشی با هدف یارکشی از میان ملل درجه چهار خاورمیانه آنهم با چنان بهای گزافی که ساقط کردن ج.ا می‌طلبد، آنهم با سابقه‌ای که این قبیل لشکرکشی‌ها داشته، بیشتر شبیه جوک بدی‌ست که بدتر هم تعریف می‌شود.

باز اینها را هم اگر حل بکنیم، چرا باید بپذیریم که مداخله‌ی غرب، نظامی یا غیر از آن، بناست در ایران نتیجه‌ی بهتری از آنچه در یوگوسلاوی و عراق و افغانتسان و لیبی و سوریه و یمن و ... به بار آورد برای ما به ارمغان بیاورد؟ 

اگر می‌خواهید نگران نظر خارجی‌هایی باشید که نظرشان واقعا ممکن است کار دست ما بدهد، به جای تمدن روبه زوالی که دم روی کول گذاشته، ارتش زنان و دوجنسه‌ها و همجنسبازان خود را با حداکثر سرعت متصور از سنگرهای ویرانه‌اش در شرق میانه بیرون می‌کشد، نگران نظر مردم مظلوم عراق و سوریه و لیبی باشید که رافضی مجوسی دستشان برسد از ان برای تیز کردن چاقوهای خود استفاده می‌کنند. حقیقت بسیار تلخ برای کام ِ شما: هرقدر هم که بکوشید در چشم ناظر «خارجی» خود را با ج.ا متفاوت جلوه بدهید، دشمنان خارجی آن، چه سفیدپوست ِ لیبرال غربی باشد، چه کله‌بُر ِ میانه‌روی خاورمیانه‌ای، شما را همانطور می‌بینند که به سود پیشبرد منافع خودشان است.  

رای‌های رئیسی هم مربوط به سال‌ها پیش بود. به یک سال نکشید که دی‌ماه در شعارها اصل نظام را نشانه رفتند و طی این سال‌ها همان ذره‌ای از محبوبیت هم که برای رئیسی مانده بود از میان رفته و بعید است اگر امروز کسی برای ایشان تره خرد کند. در نبود کارت الکترال هم که، یکی دیگر از دستاوردهای نظام مقدس است، به‌سختی می‌توان این آمار و ارقام را جدی گرفت. وقتی گفتند بیاییم رای‌گیری را الکترونیکی کنیم دامت برکاته‌هایی گفتند ممکن است کامپیوترها به ویروس‌های استیک‌بار آلوده باشد. گرچه عده‌ای آنها را دم کیس بردند و نشان دادند خبری از جن لای این مادربورد نیست اما این قضیه باز به فراموشی سپره شد. به صلاح نیست که این‌گونه حداقل کمی شفاف‌سازی شود در جمعیت و رأی‌گیری‌های سال قبل. با همان کارت الکترالش هم تقلب می‌کنند چه رسد به رسمی که هنوز مینی‌بوس می‌آورند تا جلوی دوربین بیعت زوری بگیرند. نظرات همان‌هایی که به نظرتان بی‌اهمیت است هم باعث شد جماعتی میلیونی قانع شوند انگشت‌هایشان را بنفش کنند، که فردایش ظریف به همگان بگوید «اگر مردم ناراضی بودند که اینقدر به ما رای نمی‌دادند.»

بالاخره آیا جمهوری اسلامی مقبولیت اجتماعی دارد یا نه؟ بگویم پنج درصد. یک درصد اصلا. منکر وجود بخشی از جامعه شدن قدم اول برای نسل‌کشی آنهاست! تلاشی که شما مایل هستتید برای اخذ تائید و افزایش مقبولیت نزد بشر غربی بکنید اگر متوجه قانع کردن این بخش از هموطنان ما بشود بهتر خواهد بود. راه ِ آنهم چنانکه گفتم رها کردن ایدئولوژی و چسبیدن به حقایق است. حقیقت این است که ج.ا حکومتی‌ست فاسد و ناکارآمد. شما می‌توانید طرفدار حکومت اسلام هم باشید و این حقیقت را درک بکنید. روزی که این حقیقت را بتوانیم به دور از یارکشی‌های عقیدتی و قبیله‌ای در میان مردم کشورمان پذیرفتنی بکنیم گامی بسیار بزرگتر در جهت نابودی این نظام برداشته‌ایم. اما حالا عکس این را می‌بینیم. یک مشت ِ آدم کوته‌نظر (بلانسبت شما) که در رقابتی برای تظاهر به رادیکالیسم با یکدیگر در ازلت سیاسی خود به دور از هرگونه قدرت چنان متوهم شده‌اند که حتی به اسلام و مسلمین هم حمله می‌کنند و دقیقا آب به آسیاب نظام می‌ریزند که خود را مدافع سنت، فرهنگ، عادات اجتماعی، اصول اخلاقی و مذهب مردم در برابر هجمه همجنسباز و کافر محارب و شیاطین دوزخ جلوه می‌دهد.  


مقصودم این نیست که بیایید دست از نقد یا رد اسلام برداریم که مادر بیشتر مشکلات امروز ماست، منظورم این است که چنین رهیافتی جایی در موفقیت ندارد و انگیزه از آن رقابت با دیگر مخالفان نظام برای «مخالف‌تر» جلوه یافتن  است و تا امروز برضد ما عمل کرده. در همین آشوبهای اخیر شما گمان می‌کنید دلیل همکاری نکردن طبقات مختلف جامعه ایران با هم چیست؟ چرا در سال ۸۸ هیچکس از حاشیه‌ها به قشر متوسط شهرنشین ایران نپیوست و امسال هیچکس از قشر متوسط شهرنشین به حاشیه‌نشین‌ها و به حاشیه رانده شده‌ها اهمیتی نداد؟ دانشجویان به سقوط هواپیما بیشتر اهمیت دادند تا به هزار و چندصد نفر کشته گدا گودوله. مردم ایران به هم شدیدا و عمیقا بدبین هستند. در چنین شرایطی جمهوری اسلامی را نه فقط نمی‌توان ساقط کرد، بلکه حتی شاید مثل همان صدام در عراق و قذافی در لیبی و اسد در سوریه نقش سد ِ مقاوم در برابر جنگ کامل داخلی برای آن قائل شدن چندان غیرعقلانی نباشد.    

حرفتان دربارۀ سوگوار شدن ملتی برای سردار بی‌سر هم درست است و باعث تعجب کسانی شد که شعار می‌دادند «دیگه تمومه ماجرا». اینکه با اینها چه خواهد شد را باید از انقلابیون نسل‌های آینده پرسید، اما انقلاب‌ها برای پیروزی نهایتاً به همراه کردن 2-3 درصد جمعیت نیاز دارند و اگر بر فرض یک میلیون هم سوگواری کردند بر اصل مسئله تاثیر ندارد.  

بحث درباره شمار و درصد و عده نیست، میزان قدرت یک بخش از جامعه خیلی مهمتر است. آن یک تا پنج درصد طرفدار نظام جمهوری اسلامی مسلح هستند، آماده کشتن و کشته شدن در راه دفاع از آن هستند(و این را اثبات کرده‌اند)و همه منابع کشور را نیز در اختیار دارند. اگر جدی‌جدی تصور می‌کنید ۲-۳ درصد جماعت می‌توانند این نظام را ساقط کنند من نمی‌دانم به این چه بگویم که از ترجیح داعش به اسد هم مضحک‌تر است.

اگر مانده بود باید این ارقام را چه بسا ضربدر دو و سه می‌کردید و هنوز همانقدری لیبی کشتار گسترده می‌داد که امروز سوریه می‌دهد.

«کشتار می‌داد»، خب قبول، سوال این است: کی به کی می‌داد؟   
کشتار کسانی که می‌خواهند دروز و علوی و شیعه و مسیحی را بخاطر عقاید مذهبی خود بکشند و به اسارت ببرند و شریعت اسلام برپا بکنند > کشتار کسانی که بدرستی می‌بینند نظم موجود با همه‌ی کاستی‌ها بهتر از آینده‌ی موعود شماست. 
علاقه‌ای هم به صحبت کردن درباره نیروهای دارایی ضریب نفوذ اجتماعی لازم برای رسیدن به و ماندن در قدرت در خاورمیانه نشان نداید، جای سرزنشی نیست، منهم اگر جای شما بودم همین کار را می‌کردم و از اشاره به این مسائل خطرناک که پتانسیل نابود کردن انشاهایم را دارند دوری می‌گزیدم. از اصل ماجرا کم نمی‌کند که تنها گروه‌های دارای قدرت و سازماندهی و نفرات لازم برای جایگزین کردن دول کنونی در همه‌ی جای خاورمیانه بجز ایران، اسلامگرایان هستند، و ما از ۵۷ تا امروز صدبار از چاله‌ی شاه و ژنرال به چاه مفتی و ملا افتاده‌ایم و هنوز قرار است یاد نگرفته باشیم و در جستجوی سوئیس‌شدن بشویم لیبی. 


یک کلام ختم کلام: یا مردم ایران توانایی نابود کردن و جایگزین کردن ج.ا را خود به تنهایی پیدا می‌کنند، یا هرچه بیاید آشوب ِ بیشتر و در نتیجه «شر»تر خواهد بود.