[Ouroboros]

با این اقداماتی مخوفی که انجام دادی، یاد سخن صادق‌هدایت افتادم که گفته بود:
همه از مرگ میترسند و من از زندگی سمج خودم!
من خودم کمی از مرگ میترسم، اما خب حاضر نیستم به هر قیمتی زنده بمانم، وقتی اتفاقاتی پیش بیاید که بستگان و هموطنانم را در حال مرگ و میر ببینم، دیگر انگیزه‌ای برای زنده ماندن نیست البته باید در شرایط قرار گرفت!
این روحیه در من دیده میشه و هست شناخت کافی از روحیات خودم دارم، وقتی میبینم مردم شاد نیستند و جامعه نگران کورنا ویروس هستند و در ایران به هموطنان و بستگانم خوش نمیگذرد دل و دماغ تبریک گفتن عید را نداشتم.

من چند بار خود را موقعیت‌های بسیار خطرناکی قرار داده‌ام تا من خویشتن را بسنجم و ببینم با این دنیا چند چندم و خوشحالم و مفتخرم از اینکه بگویم هیچ ترسی از مرگ ندارم و چنان زندگی و رفتار و تفکر می‌کنم که گویی هر لحظه آماده‌ی فشردن خود به سینه‌ی سرد او هستم. شما چه باور بکنید یا نه، من خود می‌دانم که مشکلم اصل مردن نیست، چگونه مردن است. در تلاش برای بجا گذاشتن نامی از خود در صفحات ِ با خون مکتوب شده‌ی تاریخ؟ برای سربلندی خاندان؟ در تلاش برای رسیدن به ادرنالین؟ سر ِ پیری و پس از آنکه بچه‌های فراوان داشتی و تجربه‌ها و خنده‌ها و گریه‌های فراوان کردی؟ اینها همه پذیرفتنی‌ و زیبا و پهلوانانه و رمانتیک و حتی خواستنی‌ست. بیمار و تب‌دار و لرزان و دبنگ، بخاطر اینکه فلان چینی حرام‌زاده سوپ ِ خفاش کوفت کرده، چنین مرگی ننگ است و حقارت است و بلاهت است و خلاصه که دور باد از من چنین خفتی!

شما هم اگر بهتان برنمی‌خورد بگویم که تنها دارید خودفریبی می‌کنید، شما از مرگ هراسان هستید اما اعتیاد به این سبک زندگی مدرن در شما شدیدتر است، حتی زمانی که می‌دانید، در عمیق‌ترین مراحل آگاهی خود، که فاسد و پلید است. البته بر شما حرجی نیست همه ما از جمله من همینطور هستیم.