[Ouroboros]

حساس زیبایی‌شناسی معطوف به مردان از آن جنسی که شما مد نظر دارید اغلب محصول فرهنگی جوامع پیشامردسالار ِ سلسله‌مراتبی ِ «بدوی»ست، آنها که بر اساس رقابت خشونت‌آمیز مردان شکل گرفته‌اند. الان چنین جوامعی در گنگ‌ها، گروه‌های شبه‌نظامی و زندان به طور خودکار بوجود می‌آیند. زیبایی‌شناسی و به کلی جهان‌بینی معنوی آنها مردانه است و هرچه درست، خواستنی و زیباست مردانه تلقی می‌شود، هرچه زشت، بیزاری‌برانگیز و غلط است زنانه، واحد پول آن جوامع قدرت عریان و گل‌درشت متجلی در خشونت است و چنان قدرتی تنها نزدک مردان یافت می‌شود. همجنسگرایی اغلب در این جوامع روشی برای مشخص کردن جایگاه افراد در سلسله‌مراتب قدرت است به نحوی که مردان قوی‌تر به مردان ضعیف‌تر تجاوز جنسی می‌کنند و آنها را از این طریق یک پله پائین‌تر از خود می‌پذیرند، اینست که همجنسگرایی در مقام یک چیز روحانی برکشیده می‌شود، هرچند «بچه‌کونی» بدترین دشنام و بزرگترین تحقیر این جوامع است.

فرهنگ والا، فرهنگ میانی، فرهنگ مردسالار، فضایل زنانه نیز دارد. پاکدامنی، مهربانی، بخشندگی و زیبایی جملگی فضایل زنانه هستند. مجسمه‌ی داوود عشوه‌ای زنانه می‌آید چون زیبایی عرصه‌ی زن است.

این حرف نه چندان مرتبط را به یک مثال هم منقش بکنم. اگر از اعضای جامعه‌ی اول بخواهید الگوی زیبایی زنانه‌ی خود را معرفی بکنند، چنین زنی را مثال می‌زنند:

[ATTACH=CONFIG]4711[/ATTACH]

آن چانه‌ی بزرگ، جمجه‌ی درشت، خط فک محسوس و لپهای فرو رفته همگی معیارهی زیبایی‌شناختی مردانه هستند و گواه تستسترون بالا. زیبایی‌شناسی ِ جامعه‌ی روبه زوال مدرن شبیه جوامع به شدت بدوی و خشن است چون مردان همجنسگرا مدل‌ها و خوانندگان و بازیگرانش را انتخاب می‌کنند. اگر از اعضای جامعه‌ی مردسالار و متمدن بپرسید، احتمالا چنین تصویری به شما نشان خواهند داد:

[ATTACH=CONFIG]4712[/ATTACH]
(muh dick!)
چانه‌ی نخودی، گونه‌های برجسته، گردن کشیده، نگاه شرم‌آگین و لبخند متین و ... همگی فریاد می‌زنند «زنانگی». هر دو تصویر در اصل زیبا بودن توافق دارند، اما انواع زیبایی ایشان و نوع جامعه‌ و فردی که یکی را بر دیگری ترجیح می‌دهد معرف خیلی چیزها درباره‌ی آن جامعه و فرد مذکور است.

اگر تصویر اول را ترجیح می‌دهید توصیه می‌کنم هرچه زودتر از کمد بیرون بیایید!