[kourosh_iran]

من خودم معنی نماز رو میدونم اصلا هیچوقت نماز بدون دونستن معنی و ترجمه برام معنا نداشت. ولی اینا چیزهای خیلی پیچیده ای نیست و چندتا حرف و معنای مشخص و ساده است که دلیلی نمیبینم روزی این همه بار با یک فرمول و حرکات خاصی تکرار کنم!
بعدهم دیگه اون زمان ایمانم بیشتر بود توانم دلخوشیم شاید بیشتر بود ساده تر بودم بهرحال. بعدها نماز رو گذاشتم کنار چون دیگه واقعا برام قابل تحمل نبود وقتی اون همه ضعف و بدبختی و فشارهای غیرقابل تحمل در زندگی بود دیگه نمیتونستم هیچ معنا و انگیزه ای برای نماز خوندن و اینطور کارها نداشتم دیگه چون فهمیدم که واقعیت یه چیز دیگس و من دارم توی توهم و خیالات خوش بیهوده ای سیر میکنم واسه خودم!
آدم یوقت توان نداره دیگه هیچ انگیزه دلخوشی ای توی وجود نیست نمیتونه. میفهمی؟ مثل اینکه به یه آدم لاغرمردنی بگی وزنهء 300 کیلو رو بلند کن خب نمیتونه هرکاری هم بکنه بازم نمیتونه.
نماز همینطوریش شاید زیاد سنگین و سخت بنظر نیاد اما وقتی آدم از جهات دیگه تحت فشار روحی/روانی و جسمی باشه ظرفیتش از دست بره همون هم براش مثل یه وزنهء سنگین میشه که روزی چند بار مجبور باشه تحملش کنه!
خدا بالاخره باید شرایط رو مساعد کنه بعد انتظار داشته باشه یا نه؟ ما در یک جهان واقعی زندگی میکنیم نه تخیلی، و سوپرمن نیستیم. حالا یه عده معدود استثنایی شاید بودن فرق داشتن، ولی من فهمیدم که هیچوقت در حد اونا نیستم (تازه با این فرض که وجودشون رو باور کنم) و نمیتونم مثل اونا باشم.

یه زمانی سر یه کاری رفتم اون موقع تجربه نداشتم کار اول دومم بود، بعد خیلی تفکر و تعهد معنوی خواستم داشته باشم با دقت و مسئولیت کار کنم با انسانیت با رضای خدا و این حرفا. چقدر خوش خیال بود خیلی زود اینو فهمیدم و به ریش خودم خندیدم. حسابی تحقیر شدم و خجالت کشیدم که اونقدر احمق بودم! چون سر یه هفته اینقدر از نظر جسمی و روانی بهم فشار آمده بود که بگم نصف بنیه و جانم از دست رفته بود و خودم رو در معرض خطر مرگ میدیدم دروغ و اغراق نیست. هیچکس براش مهم نبود، محیط و خیلی از اطرفیان فاسد و خودخواه بودن، همه دنبال راحتی خودشون و سوء استفاده از آدمهای بی زبان و احمقی مثل من بودن، و سرنوشت من برای هیچکس مهم نبود و خدا هم انگار که هیچوقت وجود نداشت هیچ اثری ازش نبود! چند بار اینقدر ضعیف شده بودم داشتم از پله ها میافتادم حتی درپیت ترین آدم بغل دست خودم که آبدارچی بود مثلا با اینکه میدید ولی اهمیتی نمیداد نپرسید چته مریض شدی ضعیف شدی انگار، همه انگار کور بودن هیچکس نمیدید که یک موجودی بر اثر کار و فشار بیش از حد بر اثر استثمار بر اثر شرایط ناعادلانه داره از بین میره صدمه میبینه. همه خودشون رو میزدن به کوری و کری در این مواقع!
آره این بود که یکی دو روز بعد دیگه بی خبر بدون اینکه حتی بهشون زنگ بزنم نرفتم بعد چند روز فهمیدن نمیرم و بقیهء داستان.

آخه خدا، معنویت، انسانیت، عدالت، کجا بود اون موقع به چه دردی میخوره؟ وقتی نمودی در واقعیت نداره آدم چرا باید باورش کنه چرا باید بهش دل ببنده چرا باید براش هزینهء زیادی بکنه؟

البته من کاملا از خدا و معنویت ناامید نشدم، اما فهمیدم که خدا و معنویت هرچی هست نمیتونه اونطوری باشه که من فکر و عمل میکردم و جایگاه و واقعیت من در این جهان هستی خیلی با اون تفکرهای کودکانه تفاوت داره.

الانم که عزب موندم ازدواج نکردم و قصدش رو هم ندارم در آیندهء نزدیک هم متصور نمیبینم و شاید تا آخر عمر مجرد بمونم خب توان ندارم امید ندارم ایمان ندارم بخاطر همین مسائل، اصلا بنظرم ارزشش رو نداره و صرف نمیکنه که بخوام مثل بقیه زندگی کنم. ترجیح میدم و توانم رو فقط در همین حد میبینم که از خودم دفاع کنم حداقل اونقدر به خودم فشار نیارم و سلامتی جسم و روح و روان خودم رو در معرض تهدید و آسیب قرار ندم.
نمیتونم! میفهمی؟