[مزدك بامداد]

ببینید هنوز چیزی رو که من گفتم بطور روشنی جواب ندادید!
بالاخره اونی که هوش و اراده داره یه مزیت و راحتی بیشتری در نهایت بدست میاره یا نه؟ مثلا یکی درسش رو خوب میخونه و به مراتب بالا در علم و فناوری میرسه، خب عوضش احتمالا یک عمر حالش رو میبره و اگر برای درس خوندن 100 واحد زحمت کشیده ممکنه از بابت همین در بقیهء عمرش 100000 واحد راحتی گیرش بیاد!

اینرا در همان نگرستیزی که نشانی اش را دادیم، بخوبی پاسخ داده ایم.
کوتاه سخن اینکه، هوش و کوشش، میتواند اندکی برتری بیشتر را
روا سازد ولی نمیتواند این شکاف سترگ میلیاردی را نیکنمایی (توجیه)
نماید. شما اگر با هوش خودتان هم کارخانه ای ساخته باشید، درست از
زمانی که یک کارگر را در ان بکا میگمارید، دیگر دارید سزای اورا میخورید
و نه سزای هوشمندی خود را. حقوق شما باید در تراز همان منجر کارخانه
باشد و نه بیشتر. فزون بر این میبینید که در جهان امروز، هرکس بیشتر کار میکند
مانند کارگران و کشاورزان و .. کمتر از زندگی بهره مند است و هر کس بساز و
بفروش است و بیشتر کلاه بردار است و کمتر کار میکند، بهره وری بیشتری دارد،
برای نمونه پاریس هیلتون چه هوشمندی ویژه ای دارد و چه چیزی اختراع کرده
و چه نیکویی در سزای جهانیان نموده که برای خودش شب و روز در پارتی است؟
پس سخن شما ، که چیزی نیست جز یکی از پاسخهای کهنه ی سرمایه داران،
ساده کردن داستان و آمیختن " سزامندی هوشمندی" و "ناسزامندی سرمایه مندی"
است و برای همین هم امروزه، سرمایه داران کم هوش هم میروند یک آدم باهوش
را برای گردانندگی سرمایه شان، بکار میگمارند و به او هم یک پولی میدهند و خود
در باهاما، به خوشگذرانی سرگرمند ! ( هوش هم خریدنی است)
•
پارسیگر