[Anarchy]

«[در دوران ما]دیگر هیچ هدفی وجود ندارد که در و با آن نیروهای سازنده‌ی موجودیت تاریخی مردمان، بتوانند معنادهی و جهتمندی برای رشد پیدا بکنند»
مارتین هیدگر.

مشخصه‌ی اصلی و بنیادین چنین زمانه‌ای ناخشنودی مداوم است، کسانی که هنوز آنقدر موفق نیستند با این خودفریبی می‌کنند که «اگر به اندازه‌ی کافی موفق بشوم دیگر احساس ناخشنودی نخواهم کرد»، کسانی که به مقادیر انبوهی از موفقیت عینی دست پیدا کرده‌اند ولی دیگر حتی توان چنین خودفریبی‌هایی را هم ندارند.

اتفاقا مدتی هست به همین مساله فکر میکنم ... انسان های معمولی مثل ما ، به هر مقطعی که میرسن میبینن انگار اون تصوراتشون از آرامش و خوشی سرابی بیش نبوده ، به سمت مقصد بعدی حرکت میکنن به امید اینکه به آرامش برسن و بارها و بارها این مساله تکرار میشه !!

نیروهای سازنده‌ی موجودیت تاریخی مردمان

منظور خداباوریه ؟