[Alice]

[MENTION=505]Persepolis[/MENTION]
من می‌خواستم به آواتار شما رای بدهم، ولی چون در مسابقه شرکت نکردید رای من به آواتار خسته‌ی شهریار رفت. به چه دلیل؟
چون چند روزی‌ست فاز وسترن‌های اسپاگتی برداشته‌ام (به پاس این هنر مرده و بی‌طرفدار)، و آواتار شهریار بطرز مشکوکی من را به
یاد ویلیام مانی در فیلم «نابخشوده» میاندازد. نابخشوده آخرین وسترن/شبه وسترن ایستوود است که بسیار خوش‌ساخت و واقعی
از آب در آمده است، قهرمان فیلم نه سپید مطلق است نه سیاه مطلق، پیرمردی‌ست «خسته» و مهجور (خسته مثل فریمن در هفت).
پیرمردی که در کثافت به کنار خوک‌ها زمین می‌خورد و مساوی با حیوانات و جانوران است...
من هم شوربختانه عاشق کاراکترهای خسته هستم! خسته‌های سینمایی (و ادبی) معمولا با رجاله‌ها و مردم ارتباطی ندارند و برای
مخاطب یک «دنیای درونی» ترسیم می‌کنند، بطوریکه اجبارا تمام مکنونات و آلام ایشان در این دنیای کوچک و پرمعنا مدفون می‌شود!
(مثلا ویلیام مانی به خاطر همسرش دیگر شراب نمی‌خورد و بی‌بندوباری نمی‌کند، باید یک همسر خوب هم به شما بدهم تا یاد بگیرید
و دست از دختران بی‌چاره بشویید.)