[Mehrbod]

من چبری را فرونکاسته‌ام، مغلطه‌یِ مورد بحث همین بوده. جدا از آن سخن بامزه‌ای که آوردید که همین حالا هم مرا میخنداند، یادآوری میکنم که در مثال بالا سیگاری وجود ندارد.
شما بفرمایید برای آنچه درباره کشتار و استالین (و نه سیگار آوردم) بخش‌هایی از سخنان شخص ب را که به نظر شما ما فروکاسته‌ایم (!!) اضافه کنید و نمایان سازید.

راسل جان این زیرکی‌ای که شما در بازی با واژه‌ها و جابه‌جایی نمونه‌ها (سیگار به استالین و ..) میاورید را اگر روی دریافت سخن
بگذارید, سودمندتر است. درباره‌یِ فروکاهش که روشن بود, شما همه‌یِ گزاره‌هایِ پُشت "X و Y ... پس تو یکی خفه شو" را به "تو خفه شو" فروکاستید.

دیگر اینکه شما ناچارید بپذیرید در یک گفتمان بسته به ایستار و جایگاه گفتمانگر (discusser) به فرجامیابی‌هایِ وی نیز بفراخور فرجامهایِ پنهان (implicit) دیگر میافزایند.
اگر ما بتوانیم بروشنی انگیزه‌یِ گفتمانگر را درآوریم, پس دستآویزی به "انگیزه" و کژفرنودی هم در کار نخواهد بود.
کژفرنود یک "نادرستی" در فرجامیابی را می‌نمایاند, تا زمانیکه نادرستی‌ای در فرایند فرجامیابی نباشد, هر اندازه شگفنده, فرایند ناگزیر درست است.


در بستر سخن ما نیز گفتیم دو گزاره داریم, یکی یکزمان به دو فرجام p و q میانجامد, یکی تنها به q:

A —> q
B —> q, p

فرجام q درست است, فرجام p نادرست.

در دست دیگر:

همه‌یِ گزاره‌ها از جنس B میتوانند به جنس A کاسته شوند.

اکنون در اینجا فرجامِ ما خود بر سه فرنود اُستْوار است:

١- نزد همگان, جایگاه نکوهشگر ( accusateur) همواره بالاتر و برتر از نکوهیده ( accusé) است.
٢- میتوان جایگاه نکوهشگر و نکوهیده در یک کنش را همسنجید: سیگاری بودن A و B; آدمکشی‌هایِ A و B, دیگرها (—> همسنج‌پذیری میان کردار کنشگران, بویژه زمانیکه در تراز رُخکردین باشند).
٣- آماج نکوهشگر در نکوهش کنشگر بجای کُنش (همواره شدنی, براه مِهاد بالا), نمیتواند چیزی جز نشستن بر جایگاه داوری و 1 باشد (—> تیغ اوکّام)

پس شما برای اینکه نادرستی فرجامیابی ما را بپایورانید, میبسندد نادرستی‌ای در یکی از ٣ فرنود بالا بیابید و بس.


پارسیگر