[undead_knight]

به نظر من یک دولت سوسیالیستی (دولتی که ابزار تولید را به نمایندگی از مردم در اختیار دارد) لزوما قدرمندتر از شهروندانش نیست. چون: همه درآمد دولت سوسیالیستی از کار کارگران است، پس اگر کارگران تصمیم بگیرند که کار نکنند، و به خصوص اگر چنین حقی (حق کار نکردن) در قانون اساسی فرضی آن کشور سوسیالیستی برای کارگران پیش بینی شده باشد، دولت خطاکار مجبور به انجام چند فقره نرمش قهرمانانه خواهد شد.
این بسیار شبیه وابستگی دولت های سرمایه داریِ دموکراتیک به شهروندانش به خاطر مالیاتی است که از آن ها می گیرد.

در این صورت مثال زدن از دولت های توتالیتر کمونیستی کنونی و سابق دردی را دوا نمی کند، هیچ کدام آن دولت ها دموکراتیک نیستند/نبودند و سیستم های امنیتی پیچیده و مخوف در آن ها اجازه شورش به کارگران نمی داد، و حق مذکور هم برای آن ها به رسمیت شناخته نشده بود. با این وجود نمی توان انکار کرد که اگر روزی کارگران این چنین دولت هایی (حتی کره شمالی) تصمیم بگیرند کار نکنند دولت را مجبور به دادن امتیاز خواهند کرد.

چرا این رو فقط در مورد دوست سوسیالیستی مطرح کردید؟بزارید من بهترش بکنم:بیشتر درامدهای "صنایع تولیدی، کشاوری و مسکن" و بخش قابل توجهی از درآمد سایر صنایع وابسته به توده هاست.
هر زمانی که بخش قابل توجهی از توده ها تصمیم بگیرند کار نکنند،حتی اگر این کار(اعتصاب) غیر قانونی باشه در هر صورت تقریبا هر حکومتی(چه کاپیتالیستی و چه سوسیالیستی) به سادگی فرو میپاشه.

با همه اینها ما میبینیم که در کشورهایی که سیستم دیکتاتورگونه دارند فارق از مدل اقتصادی جامعه، یک انقلاب خشن به سختی صورت میگیره چه برسه به یک اعتصاب عمومی(اصولا انقلاب ها نیاز به شمار کمتری از جمعیت دارند تا چنین اعتصاب هایی)
یکی از مهمترین دلایل اصلیش هم ابزارهای قدرتی هست که در دست حاکمیته،حکومت با این ابزارهای قدرت میتونه تا حد زیادی جلوی همگرایی مردم رو بگیره.پلیس مخفی و دستگاه شکنجه و سرکوب و انواع روش های تطمیع و تهدید و استفاده از نیروی پروپاگاندا رسانه های جمعی(که در یک حکومت سوسیالیستی محض کاملا در مالکیت دولتند) همه و همه روش های شناخته شده دولت ها هستند.