[مزدك بامداد]

این هم سفسطه ای دیگر (اگر گفتید اسمش چیست؟) البته ما به ادبیات کمونیستی آشنا هستیم و به خوبی میدانیم که در این ادبیات تنها چریکها و وفداییان و آنها که در جنگ و نبرد بوده اند حق سخن گفتن و اظهار نظر دارند و شاید سخنشان پذیرفته شود و آنانکه در خانه خود نشسته اند بهتر است خفه خون بگیرند

بیجاست، به گفتن نگر کسی کاری ندارد، به این کار داریم که شما
لغزش داوری در زمان دیگر را میکنید و باید همواره ، آدم خودش
را در آن زمانی که دارد در باره اس سخن میگوید بگذارد و یا
خودش را جای همان کس که میخواهد در باره او "داوری" کند
بنهد و ببیند که با آن سامه ها و با ان پراسنج ها، خود او چه کار
بهتری میتوانست انجام دهد و چگونه؟ سپس بیاید چس ناله سردهد!
ولی خوب، کسی که تا کنون انگشتی برای نبرد با سرمایه داری و
بهره کشی برنداشته، سخت است بتواند خود را جای یک رزمنده ی
آزادیخواه و کمونیست زمان تزاری بگذارد، بویژه اینکه هیچ آگاهی
بسنده هم در آن باره نداشته، و یا آگاهی اش را از بوق سرمایه گرفته باشد.
•
پارسیگر