[مزدك بامداد]

بابا تو هم گیر میدی.
خب معلومه تفاوت داره بالاخره.
احتمال اینکه در کمونیسم این چیزها به این صورت فعلی تحقق پیدا کنن، کمتره طبیعتا.
در نظام سرمایه داری چون سرمایه و آزادی و امکانات بیشتری دست افراد مستقل هست، هرکس ایده ای نظری ایدئولوژی و هدف خودش رو داره، طبیعتا آمار خلاقیت و تغییر و تنوع هم بیشتر میشه.
یه جامعه ای که تمام یا بخش عمده کنترل مرکزی دست حکومت و یک حزب و تفکر و ایدئولوژی خاصی هست، طبیعتا خیلی کمتر این تنوع و آزمون و خطا و ریسک پذیری و غیره رو داره.
بعدم خب سرمایه داری که بدون اینکه پیروزمند جهانی بشه اینها رو بوجود آورد.
حالا کمونیسم باید حتما تمام دنیا رو بگیره تا بعد ببینم و دعا کنیم بالاخره این کارها رو بکنه؟
بنظرم خام خیالی خطرناکی باشه!

اینهم بیجاست، هر جا که آدمها هستند، گوناگونی و رنگارنگی و پسند های گوناگون و
ایده های نو هست. در جهان سرمایه هم کسی نمیتواند ایده های خود را برآورده کند،
اگر پول /سرمایه نداشته باشد و باید پس از اینکه یک سرمایه داری را پیدا کرد و به او
پذیراند که این ایده بدرد خور است،آن سرمایه دار آماده میشود که ریسک کند و تازه به
بهره ی کلان تر هم به جیب سرمایه دار میرود. در کمونیسم هم کسی که ایده یخوبی دارد
باید نخست انجمن رایزنی خود و سپس بالاتر را به خوب بودن ایده ی خود خرسند کند
تا سرمایه ی نیازین برای درست کردن ایده اش، روادید بگیرد. پس میبینید که هیچ
دگرسانی میان ایندو نیست و باید نخست سرمایه ی نیازین روادید بگیرد. اگر هم سرمایه
دست خودش باشد و نیاز نباشد که خوبی ایده ی خود را به دیگران نشان دهد، بیم
این میرود که ایده اش چنان که گمان میکرده خوب نیست. اینگونه هر سال سدها
کمپانی در باختر زمین ورشکسته میشوند و ما تنها از ان چند تایی که کارشان گرفته
آگاه میشویم . بودن و نبودن سرمایه برای سرمایه گذاری هم پیوندی به اینکه سامانه ای
سرمایه داری و یا کمو نیستی است ندارد. اینکه نام یک سامانه "سرمایه داری" است،
نمیگویند که آنها برای هر کاری سرمایه نیازین را دارند!
---
پس اینکه میگوییم که در گاه پیروز شدن، برای این است که ان سرمایه ای که دولت
کمونیستی برای رودررویی با امپریالیست ها به هرز میدهد، در راه همین کارها که
فرمودید بکار میرود. وگرنه باید به ویتنام یاری کنیم که از دست بمب های دوستان
شما رها شوند و دیگر پولی برای ساختن رولزرویس تلایی بجای نمی ماند!
•
پارسیگر