[Dariush]

پس به دید شما، اگر شمالی ها کمینگان[10] بودند، نباید برای آزادی بردگان جنگ میکردند؟

اگر یک سیستم دموکراتیک در آنجا برقرار میبود که همه ی مردم در آنجا میتوانستند در آن شرکت کرده و سیستم حکومتی خود را تعیین میکردند نه شمالی ها و نه هیچ کشوری در هیچ کجای جهان حق دخالت در آن را نداشت. به فرض اگر نسبت درصد رای ۸۰ به ۲۰ بود آنگاه شاید میشد استبداد اکثریت به اقلیت. اما فعلا تنها روشی که ما در اختیار داریم برای تعیین یک حکومت توسط مردم همین است و گزینه دیگری نداریم. سعادت اجباری از نوعی که شما میفرمایید هم میشود امثال شوروی و کره شمالی و ایران و اینها که خب مصایب و گرفتاری هایش بسیار بیشتر از همان استبداد اکثریت به اقلیت است. چرا که مثلا فرض کنید آن ۲۰ درصد در شرایطی نامطلوب زندگی میکنند اما به هرحال یکجوری زندگی میکنند و برای بهتر کردن اوضاع تلاش میکنند. در جایی که مشروعیت از طریق روشهای دموکراتیک تامین میشود برای آن ۲۰ درصدی که ناراضثی هستند میتوان راه حلهایی چون مهاجرت را ساده کرد. اما در نهایت اگر نخواستند در شرایطی نامطلوب زندگی میکنند. این خیلی بهتر از این است که دورشان دیوار کشیده شود یا کشته شوند یا در زندان و اردوگاههای کار اجباری در سیبری بپوسند.
پس چه شد؟ حکومت تنها زمانی مشروعیت دارد که از طریق نهادهای دموکراتیک برقرار شده باشد و همچنین بتوان از راههای دموکراتیک آن را دگرگون کرد. شما میتوانید آگاهی بدهید فعالیت کنید و یارگیری کنید برای ایجاد شرایط بهتر و دلخواهتان. تنها کاری که حق ندارید بکنید این است که به زور همه کس را به راهی که خودتان باور دارید ببرید.
. واقعا برایم باورپذیر نیست که مشروعیت سیاسی را هم باید در اینجا توضیح دهم.