[Dariush]

پ.ن: عجب اختلافات ریشه‌دار و خصمانه است!

من حقیقتا امیدوارم دوستان ا گفتگوها و جدلهای اینجا آنقدر جدی نگیرند که بخواهند از هم دلخور شده یا کینه به دل بگیرند. همه‌ی ما در فضای بیرونی آنقدر چالش‌های ذهنی، روانی و فیزیکیِ طاقت‌فرسا داریم که برای هفت پشت‌مان کافی و وافی باشد. پس گمان نمیکنم بیش از این نیاز به جایی برای برپاییِ یک جنگِ روانیِ تمام عیار باشد. من خودم اگر گاهی در بحثی از ریشخند و تکه‌پرانی استفاده می‌کنم، همه‌شان در راستای جذابیت بخشیدن و چالشی‌تر کردنِ بحث است وگرنه اگر بخواهد تبدیل به یک جنگ روانی فرسایشی و دشنام‌دهی و یقه‌کشی شود قیدِ همه‌چیز را خواهم زد و مینشینم به کسی که آن طرف نشسته و این گفتگوها را اینقدر جدی گرفته که حاضر شده به من بد و بیراه بگوید، می‌خندم.

در ثانی، دوستان قدری مدارا، گذشت و نادیده گرفتن هم خوب است. برای هر حرفی و سخنی و حرکتی که اینقدر مته به کونِ خشخاش نمی‌گذارند. هر دوی دوستان، مهربد و راسلِ گرامی از ارادتِ من به خودشان خبر دارند و می‌دانند که هر دو را دوست می‌دارم، اما شوربختانه هر دوی اینها قدری گرفتار جدلهای دخترانه شده‌اند همینطور هم دارند بطورِ فرسایشی آن را ادامه می‌دهند. کمی دلسرد کننده است این چیزها. اما امیدوارم که پس از اینکه پایان یافت، دیگر دوباره نخواهند جایی با هم تسفیه حساب کنند.