[Mehrbod]

نخست اینکه این همه ای که شما میفرمایید طبیعیه که همسو و همنگر هستن تو خیلی موارد، تو فارومهای اسلامی حکومتی هم اگه برین همه از اسلام و از همدیگه حمایت میکنن.

دوم اینکه من کلا آدم خیلی ستیزه جویی نیستم و عقیده دارم ستیز رو باید جایی بکار برد که امید به موفقیت زیاد باشه وگرنه اتلاف وقت و سرمایه و انرژی و بی ارزش کردن ستیز هست. اینه که در خیلی جاها که موافق نباشم یا سکوت میکنم یا به تذکر کوچکی بسنده میکنم.

ودر آخر اینکه من بارها شده برای روشن تر شدن خودم و اینکه متوجه بشم عقیده ای تا چه حد قابل دفاعه، بارها در فارومهای مختلف خودم رو به ظاهر طرفدار چیزی نشون دادم ولی متاسفانه از اونجا که خیلی ها فرق بین نبرد اندیشه و هتاکی و توهین رو نمیدونن و من هم دوست ندارم توهین بشنوم و ساکت بمونم و توهین کردن متقابل رو هم نمیپسندم، تصمیم گرفته ام حتی المقدور حتی اگه واقعا با چیزی مخالفم، این مخالفت رو ابراز نکنم.

hmm اینها که پیوندی بایسته به پرسمان پارسیک ندارند, از دیدگاه خودِ من در جایی چون اندرتار — یا جهانتار, یا رایاتار, یا همان اینترنت (; — که آشکاردن باور خود هیچ هزینه و
پیامد جانی و ... در بر ندارد, کار شما نااخلاقی است. یعنی اگر چیزی را نادرست میبینید, باید بگویید. اگر خاموشی گزیده و چیزی نگویید که هرگز چیزی درست نمیشود!

درباره‌یِ خود پارسیک هم این سخنان در همین سخنگاه و در نوشتار بسیار زیبایی از [MENTION=43]مزدك بامداد[/MENTION], به نام «هفت خان اسپندیار» پیشتر یک به یک و بزیبایی پاسخ درخور گرفته‌اند: ساختارشناسی زبان پارسیک - برگ 5

پارسیگر