[Ouroboros]

یکی از چیزهایی که باید اصلاح بشود و نیازمند یک دولت ِ به قول دوستان «دانشیک» است، سیستم آموزشی ِ کشورست. اولا دروس مقاطع مقدماتی و متوسطه باید کاملا تغییر بکنند، یکسری درسهای خنده دار و نالازم مثل دینی و عربی باید حذف بشوند یکسری دروس ضروری مثل زبان سوم ِ حسابی و آزمایشگاه عملی به آنها اضافه. فارغ التحصیل دبیرستان در ایران نه اطلاعاتی بسنده از علم دارد، نه به معنای حقیقی کلمه چیزی «یاد گرفته»(هرچه می‌داند دو سال بعد فراموش خواهد کرد! چون در سیستم امتحان محور ِ تئوریک درس خواندن می‌شود رد کردن ِ متوالی ِ امتحان‌ها و بس)و نه می‌تواند به درستی به یک زبان خارجی تکلم بکند. این از آموزش مقدماتی، آموزش عالی در کشور وضعش از اینهم بدتر است. اولا سطح علمی دانشگاه‌ها خنده‌دارست، نمره دادن کشکی و کاری که از دانشجو می‌کشند بسیار کم، و حجم محفوظات بسیار زیاد است. درس سال ِ اول رشته‌ی بیولوژی-بیوشیمی در دانشگاه‌های فرانسه، همان درس شیمی3 و زیست3(+زیست و شیمی پیش)در ایران است، اما این کجا و آن کجا! از این بدتر، پس از فارغ التحصیلی شخص را به حال ِ خودش رها می‌کنند، اگر شما مثلا در رشته‌ی بیوتکنولوژی فارغ التحصیل شده‌اید و بیست سال گذشته، کسی نمی‌آید بپرسد آقا خرت به چند من، آیا علمت را بروز کرده‌ای، آیا پیگیر آموختن اکتشافات جدید که در قالب هفته و روز اتفاق می‌افتند بوده‌ای، آیا از سطح علمی مطلوب برای فعالیت در این رشته برخورداری یا نه، همینکه درس تمام شد، شما را به خیر، ما را به سلامت. درحالیکه در فرانسه اگر در رشته‌ای تخصصی یا فوق تخصصی استخدام رسمی دولت هستید(بخش خصوصی در صورت تمایل می‌تواند شما را وادار بکند)هر پنج سال یکبار باید در یک آزمون شرکت بکنید، پزشک و مهندس و کاردان و کارشناس و دکتر باید علم ِ خود را نه فقط در سطح عالی حفظ بکند، بلکه باید به روز رسانی و همگام با پیشرفت‌ها هم نگه بدارد. در مملکتی که وزیر کشورش دکترا جعل می‌کند و رئیس‌جمهورش دکترای افتخاری ِ ترافیک دارد البته این چیزها دست‌نیافتنی به نظر می‌رسند، اما از حالا درباره‌شان صحبت بکنیم بد نیست.