[sonixax]

اولا کاربر محترم
SONIXAX
من در این مقاله این مورد را پیدا نکردم:
ترکان اصلی (عثمانی ها) زبان ترکی را بر بخشی از مردم ایران تحمیل کرده اند
ثانیا اگرچه با دوست عزیز آتیلا همشهری و همفکرم باید عرض کنم مقاله معرفی شده از جانب دوستان (که هر دو یک مقاله است)نمیتواند سندی برای نتیجه گیری باشد چه به نفع ما باشد و چه نباشد این مقاله توسط فردی نا معلوم نوشته شده و توسط هیچ کس نه تایید شده و نه رد شده و نویسنده خود نیز نه از خود معرفی دقیقی داشته نه تایید کنندگان مقاله را نام برده تا در صورت نیاز به آنها دسترسی داشته باشیم چه بسا هر کس یک مقاله از خود بنویسد و در سایتی قرار دهد نمیشود که به آن اعتماد نمود اگر چه این مقاله سودش برای من تورک بیشتر از ضررش است اما واقعیت آن بو که گفتم

دوست گرامی امیدوار بودم که شما مقاله را با دقت مطالعه میفرمودید ! مقاله ای که در انتهایش تمام منابع مورد استفاده اش با ذکر آدرس دقیق آورده شده نیازی به تائید ندارد و شما میتوانید هر شبهه ای که در موردش دارید از منابعش که اتفاقا تائید شده و معتبر هم هستند برطرف کنید .

---------- ارسال جدید اضافه شده در 05:38 PM ---------- ارسال قبلی در 05:20 PM ----------

اطلاعات بیشتر :

‭BBC ‮فارسی‬ - ‮دانش و فن‬ - ‮پژوهش تازه ژن شناسی: ترک و تاجیک یکی هستند‬
[COLOR="Silver"]

---------- ارسال جدید اضافه شده در 05:57 PM ---------- ارسال قبلی در 05:56 PM ----------

[/COLOR]

خاستگاه واژهٔ تاجیک نامعلوم است. شرح و بیان معنای این واژه تاریخی در چند مقالۀ علمی تحلیل و بررسی شده‌است. در اینجا دیدگاه‌های چند تن از دانشمندان به طور فشرده در مورد تاریخ واژهٔ «تاجیک» درج شده‌است:

• تاجیک نام قبایل «داها» بوده، پارت‌ها و اشکانیان «دئی»، «تاجیک» و «دجیک» خوانده می‌شدند.
  
• تاجیک نامی است که ترکها بر ایرانیان نهادند. از آنجا که ایرانیان پارسی کلاهی تاج مانند بر سر مینهادند.
  
• تاجیک از «تای» است و همریشه با کلمه یونانی «تگاس» به معنای پیشوا و «ددیک».
  
• تاجیک از ریشه «تژی» در زبان سکایی است.
  
• تاجیک همریشه‌است با نام مردم ایرانی «تات». (رد شده)
  
• تاجیک صفت منسوب است از واژه «تاج».
  
• تاجیک صفت منسوب است از نام قبیله عربی «طای». (رد شده)
  
• تاجیک صورت دیگری از «تازیک» و «تاژیک» به معنای «عرب» است. (رد شده)
  

بر اساس چند پژوهش خاورشناسان تاریخ تشریح واژهٔ «تاجیک» در نیمه اول قرن ۱۹ مورد توجه دانشمندان غرب قرار داشته‌است. در سال ۱۸۲۳ م. کلاپروت در یک مقاله اش «در مورد مردم بخاراً با استناد به تحقیقات به چاپ نرسیده ژ. سن مارتن آورده که «تاجیک» (فارسی زبانان ساکن فارس، افغانستان، تخارستان و ماوراء النهر) همان نام قبایل «دئی» بوده، پارتها و اشکانیان که «دئی»، «تاجیک» و «دجیک» خوانده می‌شدند، با این نامها یاد می‌گردیدند. سه شکل آوایی این نام «دئی»، «تاجیک» و «دجیک» از نگاه آواشناسی قابل قبول است. از این جا چنین برمی آید که پارتها خود را تاجیک می‌نامیدند.
گروهی دیگر از دانشمندان بر این باورند که «تاجیک» واژۀ ایرانی شرقی است٬ که شاید توسط باشندگان آسیای میانه بر عرب‌های فاتح منطقه اطلاق می‌شده و ریشۀ این واژه به طایفهٔ عربی «طای» (تازی) برمی گردد و این واژه از قرن یازدهم به بعد به مردم ایرانی مشرقی اطلاق می‌شده. این فرضیه با آوردن چندین دلیل قاطع در آغاز سالهای ۵۰ رد شد. یکی از دلیلهای استوار در مورد ارتباط نداشتن نام تاجیک با تازی (عرب)٬ نامیدن تاجیک بر ساکنان آسیای میانه (همسایگان مردم چین) و (حتی باشندگان داخل ایران) توسط تبتی‌ها می‌باشد که این دلیل قبلا نامعلوم بود.
دانشمند دیگر آ. برنشتام پیدایش نام تاجیک را قبل از دوران عرب دانسته آن را به زبان تاجیکی کهن مردمان تخارستان به هزارساله قبل از میلاد نسبت می‌دهد و نام تاجیک را از ریشه «تژی» در زبان سکایی می‌داند.
عده‌ای از دانشمندان غرب و چند تن از دانشمندان روس بر اساس شکل فارسی میانه واژهٔ تاجیک یا تازیک به معنای «عرب» نام تاجیک را نیز به عرب نسبت داده‌اند. اما این همگونی یا شباهت آوایی در ربط دادن نام این دو مردم مختلف را گروه دیگر دانشمندان با آوردن دلیلها رد می‌کنند.
ارتباط نام تاجیک با «تات» نیز از نگاه زبان‌شناسی و تاریخی رد گردیده‌است. در تحقیقات بعدی در رابطه با واژهٔ تاجیک٬ بنیاد ایرانی این واژه را همچون نام مردمان آریایی این سرزمین ثابت می‌کند. فرهنگنامه‌های پارسی دری یا کلاسیک نیز در شرح نام تاجیک معلومات آورده‌اند که ذکر چندی از آنها به خاطر ارتباط نداشتن آن به «تازی» به معنای عرب مهم می‌باشد. از جمله «تازیک – غیر عرب و غیر ترک» (شرفنامه منیری)؛ «تازیک و تاژیک بر وزن و معنی تاجیک است که غیر عرب و ترک باشد» (برهان قاطع)؛ «طایفه غیر عرب باشد»، «آن که ترک و مغول نباشد، »در لغات ترکی به معنی اهل فارس نوشته اند" (غیاث اللغات، آنندراج). در برخی فرهنگ نامه‌ها شرح دیگر این نام نیز جای دارد.
در لغتنامهٔ انگلیسی آکسفورد تاجیک را «یک پارسی» و کسی که نه عرب و نه ترک باشد٬ تعریف شده‌است.
بهار در سبک‌شناسی آورده: ایرانیان از قدیم بمردم اجنبی «تاچیک» یا «تاژیک» می‌گفته‌اند، چنانکه یونانیان «بربر» و اعراب «اعجمی» یا «عجم» گویند. این لفظ در زبان فارسی دری نو، «تازی» تلفظ شد و رفته‌رفته خاص اعراب گردید، ولی در توران و ماوراءالنهر لهجهٔ قدیم باقی و به اجانب «تاچیک» می‌گفتند و بعد از اختلاط ترکان آلتایی با فارسی‌زبانان آن سامان، لفظ «تاچیک» بهمان معنی داخل زبان ترکی شد و فارسی‌زبانان را «تاجیک» خواندند و این کلمه بر فارسیان اطلاق گردید و ترک و تاجیک گفته شد.[۳]
بهرحال٬ اثبات اینکه واژهٔ تاجیک پیش از تسخیر آسیای میانه توسط ترکان کاربرد داشته بسیار مشکل است و اینکه از قرن پانزدهم به بعد باشندگان ایرانی منطقه خود را تاجیک می‌نامیدند تا خودشان را ترک‌ها تمیز دهند. همنچنان که شاعر میر علیشیرنوایی هم این را گفته‌است.
در ادبیات ترکی-فارسی فاتحان تیمور و بابر٬ واژهٔ تاجیک به منشی‌های فارسی زبانی اطلاق می‌شده که به زبان عربی تحصیل کرده‌اند. در دورهٔ صفوی٬ «تاجیک» به مدیران و نجیب زادگان دربار اطلاق می‌شده که به جنبش قزلباش مرتبط بودند.

[COPY]مردم تاجیک - ویکی‌پدیا[/COPY][COLOR="Silver"]

---------- ارسال جدید اضافه شده در 05:58 PM ---------- ارسال قبلی در 05:57 PM ----------

[/COLOR][QUOTE]در مورد نژاد ترک و رابطه آنها با آذرآبادگان ایران
اولین بار که به ترکان در سرزمین ایران بر می خوریم ، در زمان خلفای عباسی ، مامون و معتصم می باشد این دو خلیفه تازی ، برای مهار ایرانیان (از جمله خود بابک) که مدام در تلاش بودند خود را از زیر یوغ تازی ها بیرون بکشند ، تصمیم گرفتند نژاد های ترکی را که در آنسوی رود های سیحون و جیحون ساکن بودند را وارد ایران ، به ویژه آذرآبادگان نمایند و با استفاده از آنها در ارتش و نظام حکومتی خود بتوانند با ایرانیان مقابله نمایند .
اما ورود اصلی ترک ها در زمان سلجوقی هان صورت گرفته است. پيش از آن كه سلجوقي‌ها از آنسوی رود های سیحون و جیحون (موطن اصلی نژاد ترک) به خراسان و ديگر بخش‌هاي ايـران زمين هجوم آورند، در غرب سرزمين ما، ساوه و زرند و قزوين و خرگان و همدان و زنگان و آذرآبادگان و آران مردم ما به زبان تركي آشنا نبودند و بدان گفت‌وگو نمي‌كردند، بهترين شاهد مدعا آثار نويسندگان و نام روستاها و شهرك‌ها و كوه‌ها و رودها به ويژه نيازمندي‌هاي زندگي و افزارهاي توليدي كشاورزي و صنعتي است كه همه نام‌هاي اوستايي و مادي و پهلوي داشته‌اند و هنوز نيز دارند.
با نظري كوتاه به سفرنامه‌ها و نوشته‌هاي تـاريخ‌ نويسان تا سال‌هاي سده هفتم هجري به خوبي روشن مي‌شود كه نه تنها مردم باختر ايـران پيش از هجوم سلجوق‌ها كه سال‌ها پس از آن نيز، هم‌چنان با گويش پهلوي "فهلوي" سخن مي‌گفتند. :

بن‌نديم محمد بن‌اسحاق معروف به وراق كهدر سال 378 هجري در گذشت در الفهرست، از دانشمند بزرگ و به نام ايـران‌زمين (در گذشت به سال 145 هجري)، روزبه‌ ابن‌ مقفع، روايت مي‌كند كه مردم ايـران به گويش‌هاي دري و فارسي و پهلوي و خوزي سخن مي‌گويند و پهلوي را زبان مردم بخش‌هاي اسپهان و ري و همدان و زنگان و ماه نهاوند و آذرآبادگان مي‌داند.

اين حوقل ابوالقاسم محمد بغدادي كه از سال 331 براي سياحت و تجارت از بغداد بيرون شد و در مدت 28 سال از سرزمين‌هاي اسلامي ديدار كرد، در كتاب خود به نام المسالك و الممالك زبان مردم آذرآبادگانرا فارسي، مانند زبان همگاني مردم ايـران دانسته است.

ابوالحسن علي‌بن حسين مسعودي كه در سال 346 درگذشت در كتاب خود به نام التنبيه و الاشرف كه گويا در سال 332 نوشته است، گويش‌هاي پهلوي و دري و آذري را زبان فارسي و زبان همه مردم ايـران نوشته است.

مقدسي، شمس‌الدين ابوعبدالله محمدبن‌ابي‌بكر جغرافي نويس كه هم‌زمان سامانيان مي‌زيست و خود بيشتر سرزمين‌هاي ايـران و از آن ميان آذرآبادگانرا پيموده است، گويش‌هاي مردم ما را هشت‌گانه مي‌داند و زبان مردم آذرآبادگان را پهلوي مي‌نويسد و آن را فارسي منغلقه مي‌نامد.

حمدالله مستوفي جغرافي‌دان كه در 750 هجري در گذشت و خود در قزوين مي‌زيست و بارها به زنگان و بخش‌هاي آذرآبادگانسفر كرده است و نزهه‌القلوب گويش مردم تبريز و مراغه و زنگان را پهلوي مي‌نويسد.

بررسی نژاد مردم آذرآبادگان
ترکان ایران و ترکیه خود را از نژآد ترکان استپ های آسیا ی میانه می دانند و ترکان ترکیه بر این هویت خود بسیار می بالند و معتقدند که آنها بر مردم یونان و ارامنه آسیای صغیر غلبه کرده اند و سرزمین ترکیه را تسخیر کرده و بر اساس هویت و نژاد ترکی کشورشان را پایه ریزی کرده اند در صورتی که واقعیت اینگونه نیست و ترکان آذربایجان وترکیه در واقع ترک نیستند بلکه تنها زبان آنها ترکی است و نژاد آنها ترکی نیست .
زیرا ترکان اصیل که امروزه ساکن قرقیزستان وتاتارستان وقزاقستان و ترکستان چین هستند از نژاد زرد هستند . در صورتی که آذربایجانیها از نژاد سفید وآریائی هستند ووترکان ترکیه نیز مخلوطی از نژاد یونانی و آشوری وعرب و ارمنی بوده و زرد پوست نیستند .در حقیقت ترکان ایران وترکیه تنها از نظر زبا ن ترکی صحبت میکنند واز نظر نژاد ترک نیستند .
ترکان زردپوست هر چند که با هجوم خود توانستند زبان بخشی از مردم ایران و روم را ازبین ببرند اما هرگز نتوانستند نژاد خود را بر انها غالب کنند چرا که آنها همیشه در اقلیت بودند و ترکیب نژادی آنها با بومیان نیز تاثیر چندانی نداشته و انها را زرد پوست نکرده است. اگر به کتب تاریخی نظیر شاهنامه مراجعه کنیم در می یابیم که ایران و روم هیچ وقت ترک نشین نبوده اند و ترکان(تورانیان) در آنسوی رود جیهون در آسیای میانه مسکن داشته اند . و گاه که قدرت پیدا می کردند به ایران هجوم می آورده اند و زرتشت پیامبر و کورش بزرگ در جنگ با ترکان کشته شدند .

چگونگی تغییر زبان مردم آذرآبادگان به ترکی
پيش از آن كه سلجوقی‌ها به جنوب روي آوردند، پادشاهان ساماني پاره‌اي از تيره‌هاي ترك را به خدمت سربازي گرفتند كه نيا و پدر پادشاهان غزنوي، انوشتكين و البتكين از آنان بودند. سران اين تركان رفته رفته در دستگاه سامانيان به پايگاه‌هاي بالا رسيدند، تا جايي كه چون اميران و فرمانروايان به بخش‌هايي از قلمرو سامانيان گماشته شدند.
نخستين بار البتكين پدرِ مادر محمود غزنوي و سپس پدرش سبكتكين در قلمرو خود، دم از خود گرداني زدند و سرانجام توانستند پايه پادشاهي غزنويان را بنياد نهند. تا اين زمان اگر چه كم و بيش در خاور ايران تركان رخنه كرده بودند اما در زبان و گويش مردم ما دگرگوني پديد نيامد چون هنوز كوچ تيره‌هاي ترك انجام نگرفته بود.
اما تركان ديگري كه سلجوق‌ها ناميده مي‌شدند، به خدمت سلطان محمود غزنوني درآمدند و در بخش‌هاي مرو و بخارا و خيوه جاي گرفتند و جزو سپاهيان كمكي غزنويان به شمار آمدند.
پس از مرگ محمود در 421 ق، از آن جايي كه مسعود پسر محمود مردي افيوني و ناتوان بود، سلجوق‌ها بناي سركشي گذاشتند و پس از چند سال مدارا، سرانجام پس از دو نبردي كه ميان نيروي مسعود و آنان در مرو در گرفت، بر خراسان چيره شدند. چنان كه طغرل بيك در سال 429ق نيشابور را پايتخت خود ناميد و در 433 ري و گرگان و تبرستان و سپس در 434 اسپهان و در 446 آذرآبادگانو در 448ق بغداد و سپس پارس و كرمان را نيز زير فرمان خود گرفت.
ناگفته نگذاريم كه بيشتر تيره‌هاي سلجوق هنوز چادرنشين و بيابانگرد و دام‌دار بودند. از اين رو، هر جا در ميهن ما چراگاه‌هاي بهتري براي دام‌هاي خود سراغ كردند بدان جا روي آوردند و جايگزين شدند. آنان بيشتر در زرند و ساوه و خرگان و كنارهاي قزوين و همدان و زنگان و آذرآبادگانو آران جاي گرفتند. پس از آن گروه‌هاي ديگر سلجوق به همراهي لـله‌هاي شاهزادگان سلجوقي به نام آتابيك به آذرآبادگانو آران و فارس و كرمان رهسپار شدند. از اين زمان بود كه رفته رفته زبان چيرگان و فرمان‌روايان تركان سلجوقي در ميان مردم‌ ما كه ناچار به آن‌ها برخورد و داد و ستد داشتند رخنه كرد.
كساني كه با زبان‌ها و گويش‌هاي تركان در كشورهاي گوناگون آشنا هستند و به ويژه گويش‌هاي تركي را مي‌شناسند، مي‌دانند زباني كه در باختر كشور ما زير تاثير زبان تركان فرمان‌روا پديد آمده است، زبان ناب تركي نيست. چنان كه نه تنها بيش از سه چهارم واژه‌هاي زبان تركي آذري، زنگان و آذرآبادگان، اوستايي و پهلوي و دري است، كه بسياري از فعل‌ها نيز در اين زبان ريشه اوستايي و پهلوي دارند كه با دستور زبان تركي صرف مي‌شوند. به جوري كه يك زنگاني يا تبريزي و يا مراغه‌اي با زبان دگرگون يافته كنوني خود با يك ترك ازبك و تاتار و قرقز و كازاخ و .‌.‌. نمي‌تواند گفت‌وگو كند. آنان زبان يكديگر را در نمي‌يابند، مگر زبان تركان تركيه را كم و بيش، آن هم به سبب دگرگوني زبان اشغالگران سلجوق و غز و نيز تاثير زبان مردم سرزمين‌هاي اشغالي كه در آن واژه‌هاي فارسي و پهلوي و عربي و رومي و يوناني بسيار است.
نكته‌اي كه بيش از همه مي‌تواند از ديد علمي گويا باشد اين است كه افزار توليد، خواه كشاورزي و خواه صنعتي و لوازم خانه، به هيچ رو دستخوش دگرگوني نشده است چون تازه واردان بيابانگرد و گله‌چران، در اين باره چيزي نداشتند كه به مردم ما تحميل كنند يا بياموزند.
تيره ديگر ترك كه به همراه لشكر مغول پس از 616 به ميهن ما تاختند، تاتارها بودند كه به نوشته پاره‌اي كارنامه‌نويسان نزديك به يك پنجم سپاهيان مغول را تشكيل مي‌دادند. بي‌شك نمي‌توان جايگزيني بسياري از اين تاتارها را در ميهنمان در دگرگوني گويش‌ها بي‌تاثير دانست.
در زمان سنجر، خود سلجوق‌ها دچار سركشي گروه ديگر تركان كه « اوغز» يا « غز» ناميده مي‌شوند گرديدند. ‌تا جايي كه سنجر در 548 در نزديك مرو از اين غزهاي بيابانگرد و بربر شكست خورد و خود و همسرش اسير شدند و مدت سه سال تا 551ق هم‌چنان در اسارت بود و تنها در اين سال پس از درگذشت همسرش توانست بگريزد. غزها كه وحشي‌ترين قبيله آسياي ميانه به شمار مي‌آمدند، در ايران‌زمين از فرارودان تا باختر، تركتازي‌ها و كشتار بسيار كردند. به جوري كه زنان روستاهاي زنگان ما هنوز پس از گذشت هشت‌صد سال، هنگامي كه فرزندان نافرمان خود را مي‌خواهند بخوابانند، مي‌گويند «يات، يوخسا، غزان گلر» يعني : "بخواب، ورنه غزان مي‌آيند."
خوشبختانه غزها در سرزمين‌هاي ميهن ما كمتر ماندند و بيشتر هجوم آن‌ها به سرزمين روم خاوري بود. چنان كه عثمان غازي سردار آنان در 699ق بسياري از سرزمين روم خاوري را از چنگ سلجوق‌ها به در آورد "نام كشور عثماني نيز از نام همين عثمان غازي است".
سرانجام سردار ديگر غز، به نام محمد فاتح در ماه خرداد 857 خورشيدي برابرماه مه 1453 م. كنستانتينوپل پايتخت روم خاوري را گرفت و براي هميشه اين دولت را كه از سال 395 ميلادي به دستور تئودر پديد آمده بود برانداخت. دولت تركيه كنوني، باقي مانده همان دولت عثماني غزان است. از اين رو مردم تركيه كنوني هيچ‌گونه خويشاوندي نژادي و خوني و سببي و نسبي با ما مردم ايـران، چه خراساني و چه شيرازي و چه زنگاني و آذرپادگاني ندارند. جز پاره‌اي مردم بخش خاوري آن كه در درازاي زمان از ما جدا شده‌اند.

چرا ایرانیان از واژه ترک برای تحقیر استفاده می کنند
كساني كه از ناآگاهي و يا به سبب مقصدهاي سياسي بخشي از مردم ما را « ترك» مي‌خوانند، نمي‌دانند و يا نمي‌خواهند بدانند كه پس از نبرد چالدران و زمان شاهي شاه تهماسب و به ويژه در استيلاي افغان‌ها كه ترك‌هاي عثماني بخشي از باختر كشور ما را اشغال كردند، با درنده خويي و ددمنشي و بدرفتاري‌هاي خود، چنان تنفر مردم ما را برانگيختند كه در ميان مردم ما، نام « ترك» هم‌رديف كلمه « نادان» قرار گرفت، به جوري كه در زنگان هنگامي كه كسي را نادان مي‌خوانند، ‌مي‌گويند « تورك دي ‌وله گتسين» يعني: " ترك است، رها كن برود. "

مردم آذرآبادگان
مردم آذربايجان هيچ‌گاه خود را جدا از ايران و غير ايراني نمي‌پندارند، به جوري كه در سرتاسر زنگان و آذرآبادگان با چراغ اگر جست‌وجو كنيد در ميان همه روستاييان حتي يك تن و در ميان شهري‌ها شايد جز تنها تني چند گمراه را نمي‌توان يافت كه انديشه جدايي از ايران را در سر بپروراند. مردم باختر ما در درازاي زمان هنگامي كه نياكان ما به ايران‌زمين آمده‌اند همواره در برابر هجوم متجاوزين آشور و اسكندر گجستك و تازيان بيابانگرد و فرهنگ برانداز و تركان عثماني كينه‌توز نازدان و … همواره سپر بالاي ميهن خود ايران بوده‌اند و هم‌اكنون نيز هستند.
بخشي از مردم باختر ما كه اكنون به تركي آذري گفت‌وگو مي‌كنند، همواره به فارسي مي‌نويسند و به فارسي مي‌خوانند. اين كه گويا فارس‌ها به آنان ستم كرده‌اند و مي‌كنند و آن‌ها را ناچار مي‌كنند به فارسي بگويند و بنويسند، افسانه نابخردآن‌هاي بيش نيست. اين افسانه در دوران فرمان‌روايي يك ساله فرقه دموكرات آذربايجان ساخته و پرداخته شده است

نتیجه
[FONT=Tahoma]با توجه به مطالب بالا ، بنده معتقدم مردم آذرآبادگان ، ترک نیستند بلکه ترک زبان شده اند ، اگر به نژاد ترک های اصیل نگاه کنید (حتی عکس هایی که از پادشاهان ترک دوران سلجوقی) متوجه تغییر خیلی زیادی که بین صورت آنها و مردم آذرآبادگان است می ?