[iranbanoo]

بسیار ساده, یادتان باشد اندوه ریشه‌یِ خودش را از خودپرستی میگیرد, از دست دادن نزدیکان = نبود خوشیِ و سود آن نزدیک برای شما.

پس هر چه بیشتر اندوهگین شوید بیشتر خودپرستی کرده‌اید.

ولی من فکر میکنم این واکنش دفاعی حاصل عادت کردن ما به شخص یا اشخاص باشه
به محض اینکه از دست میدیمشون چنین رفتارها و احساساتی بر ما چیره میشه...
ولی به نظر من اوج ترازدی زندگی انسان همین باشه که حاصل زندگی با افرادی که دوستشون داشته و باهاشون لحظه های زیادی را تجربه کرده و دلبسته (در حقیقت وابسته)شده را به این راحتی از دست بده
رویارویی با اون به نظرم نگرشی قوی میخواد.ولی این نگرش قوی و شاید گاهی خشک مستلزم تمرین و ممارست در طول زندگی و دوره ی حیاتمون هست...