[Mehrbod]

دوستان «گزاره ی ِ منطقی» را با «گزاره ی ِ منطبق با عقل سلیم» اشتباه گرفته اند. زنون(فیلسوف و متفکر یونانی ِ 5 قرن پیش از میلاد)با یک «گزاره ی ِ منطقی» نشان داد که «حرکت کردن از نقطه ی ِ الف به ب غیرممکن است»، وانگهی ما هر روز آن را انجام می دهیم! سطح ِ انطباق ِ یک گزاره با «واقعیت»(میزان دقت ِ گزاره در آنچه توصیفش می کند)، و یا حقیقت(هماهنگی ِ آن با عقل سلیم)ندارد. گزاره ی ِ منطقی یعنی طرح ِ گزاره مبتنی بر صحت ِ کارکرد ِ استدلالهای ِ متوالی. مثال : «تمام گیاهان سبز هستند، کاکتوس یک گیاه است، پس کاکتوس سبز است». میزان انطباق گزاره با حقیقت(=راست/دروغ)«نامربوط است»(اینکه تمام گیاهان سبز هستند یا نه، به واقعیت داشتن ِ پیشفرض گزاره مربوط می شود نه «منطقی بودن» آن). همینطور درستی ِ آن به ارتباط میان ِ عناصر ِ پیوند-دهنده مرتبط است، یعنی با آنکه این گزاره «دروغ» است(در امر ِ واقع تمام گیاهان سبز نیستند!)، گزاره در خود از نظر ِ منطقی «اشتباه» نیست(یعنی نتیجه ای که از مقدمات منتج می شود ایراد ِ منطقی ندارد).

برای مطالعه ی ِ بیشتر

درود،
این‌ها که نوشتید درباره خود «منطق» نیست. آنچه شما می‌گویید سراسر
درست است ولی پیوندی سرراست به من منطق نداشته و وابسته به استدلال آن است.

برای نمونه، می‌توان به شیوه‌ای استدلالی و سراسر درست چنین گفت:

• کبوتر پر دارد.
  
• کبوتر با پر خود می‌تواند پرواز کند.
  
• پس هر جانداری که پر داشته باشد، می‌تواند پرواز کند.
  

چنانکه می‌توان دید، از دید استدلالی گزاره ما سراسر درست
است، ولی در واقعیت اینگونه نبوده و گزاره ما منطقی نخواهد بود.

اکنون شما می‌تواند هر اندازه که دوست دارید استدلال‌های اینگونه‌ را با یکدیگر
هم‌تافت و ترکیب کنید، ولی گزاره‌ای که از آن در می‌آورید «منطقی» نخواهد بود.