[SAMKING]

در جهان ما چیزی نابود نمیشود (+ آفریده هم نمیشود)، پس نه.

آماج ویژه‌ را نمونه برمیشماریم، شما میباوری که گرچه خدا نیست، ولی پدید آمدن زندگی
فرنود ویژه‌ای دارد و بگوییم ما اینجا هستیم تا از راز هستش و کهکشانها سردر بیاوریم.

یک پوچ‌گرای اینجا میگوید ما اینجا هستیم و بس. نه زندگی‌امان آماجی دنبال میکند نه جهان هستش نیازی به آماج و آماجمندی دارد.



پوچگرایی پیوندی به انگیزه‌های خویشکُشانه و اینها هم ندارد، بسیاری از پوچگرای‌ها
آدمهای شادی هم هستند و از زندگی خوشی میبرند، ولی نیازی به آماج نمیبینند.

خب تا اینجای جستار من به این باور رسیدم که:
ما میتونیم یک آماج کوتاه مدت داشته باشیم و با اون خوش باشیم
تا زمانی که به اون آماج برسیم و دیگه آماجی نداشته باشیم و نتونیم آماج نویی پیدا کنیم
و اینکه در پایان نیهیلیسم انتظارمون رو میکشه
دیر و زود داره ولی سوخت و سوز نداره!

برای نمونه در این مورد که گفتی:
فرض میکنیم که 1000 میلیون سال گذشت و انسان هم باقی ماند و کامل و کاملتر از قبل شد و به آماجِ"پیدا کردنِ راز هستی و کهکشانها" دست یافت.
پس از آن چه؟
نیهیلیسم؟