[Russell]

مسئله در این هست که اگر سودگرایی رو در نظر بگیریم(که اتفاقا پایه اخلاقی من کمی باهاش متفاوته) حیوانات مورد نظر هم سود روانی و هم سود جسمی میبرند و گفتم چرا نمیشه حیوانات رو با کودکان مقایسه کرد.(چون هم برای کودک زیان روانی داره و هم سواستفاده از یک انسان نابالغ هست)
مطمئنا اگر بعد اجتماعی رو وارد کنیم مسئله فرق میکنه مشکل جایی هست که که من متوجه نمیشم چگونه زیانی در یک رابطه عادی(نه سادیستی)به یک حیوان وارد میاد،رابطه که گاهی ممکنه به حدی خوشی آور بشه که سکس با همجنس خودش رو رها کنه و به انسان گرایش پیدا کنه؟
این در موقعی هست که مبنای اخلاقی بودن رو سودگرایی در نظر بگیریم اگر مبنای دیگه رو هم قراره اینجا داشته باشیم من خوشحال میشم نظر دوستان رو بشنوم.
نکته:من خودم میلی به حیوانات ندارم:)) و جالب تر اینکه خودم هم هنوز در وضعیت خنثی به سر میبرم و موافق یا مخالفش نیستم.بیشتر دارم استدلال ها رو با استدلال های مخالف تست میکنم.

.در مورد ابزارگرایی خوب اگر ما بدانیم مجموع خوشی حداکثر میشود یا نه جواب اخلاقی بودن یا نبودن عمل را هم داریم،ولی معیار توافق که صحبتش شد ار این معیار ایزارگرایی نمیاید و فکر کنم همین گیر کار شماست.
خوب با کودک هم اگر مقایسه کنیم وضعیت ما درباره عامل اخلاقی بودن کودک وضع روشن است و جواب قرار است نه باشه.و با معیار توافق هم تناقضی نداره چون کودک هنوز عامل اخلاقی نیست.
از معیار اصلی لذتگرایانه اگر نگاه کنیم معیار توافق نیست بلکه توافق از یک نوع قرارداد میاید.در خود ابزارگرایی خالص ما حتی میتوانیم جان انسانها را بگیریم برای حداکثر کردن خوشی جمعی،سکس بدون رضایت طرف که جای خود دارد.