[Mehrbod]

جناب مهربد این دیدگاه که اخلاقی بودن رو به دیندار بودن یا نبودن وابسته میکنید رو نادرست می دونم، البته از این نقل قول نمیشه برداشت کرد که شما اینجوری فکر میکنید، ولی توی تاپیک توهین به مقدسات صراحتا گفتین که مسلمونا آدمهای بی اخلاقی هستن.
به نظر من آدما صرف نظر از دیندار بودن یا نبودنشون میتونن "خوب" یا "بد" باشن، و مثال هاش رو هم میشه به چشم دید (من مادرم رو یکی از اخلاقی ترین آدمای روی زمین میدونم!). مشکل از اونجایی شروع میشه که آدمی بد باشه (یا بخواد کار بدی بکنه) و دیندار هم باشه یا تظاهر به دینداری بکنه، این آدم میتونه بدترین سلاح رو که همون دین باشه، به دست بگیره و فاجعه به بار بیاره.
بهتره بگیم دین پتانسیل بدی کردن دیندارا رو بالا میبره، ولی هر دینداری لزوما آدم بد(غیراخلاقی)ی نیست.

به دید من ژنتیکی همه ما بیشتر خوب (نیک) هستیم تا بد، کسانی که خوب نبودند خود به خود ژن خودشان و نزدیکانشان را از میان برده‌اند.

ولی دین (راهنمای زندگی) بمانند یک «اهرم leverage» ابزار دست یک اندک‌شمار آدمهای بدسرشتی میشود که با دُژسود (سوء
استفاده) بردن از ترسهای درونی مردم مانند مرگ و نیستی، آنها را برده و ابزار دست خود کرده و از آنها بهره‌کشی کنند.

اینجا دینها، بویژه دین‌های ابراهیمی را میتوان مانند بمب اتمی دید که جسته گریخته میتواند سودمند و کارا باشد، ولی بیشتر زمانها مایه‌ی سیه‌روزی است.

در اینجا اگر دین را بگیرید نیکی سرشتین جایگزین آن میشود.


روشنه که همه مسلمانان هم بد نیستند. ولی بسیاری از آنها بد هستند (از روی آموزه‌های قرانی)، بس بویژه آنهایی
که شانس آشنایی با دیگر ایدئولوژی‌ها و دانش‌اندوزی را داشته‌اند ولی همچنان مسلمان مانده‌اند از همه بدتر هستند.

مسلمانان بسیاری (ولی درسد اندکی) هم داریم که به این چیزها نمی‌اندیشند و زندگی خودشان را میکنند و اسلام تنها برایشان افیون و مایه‌‌ی نترسیدن
از مرگ و نیستی و اینهاست، که این دسته اگر در پی زورچپاندن باورهای خودشان نباشند که بیشتر زمانها هم نیستند، آدمهای خوبی میشوند.