[Mehrbod]

چرا چنین اتفاقی افتاده؟ چرا شمار زیادی از کسان بجای فعالیت در جهت اقتدارستیزی و انقلابی‌گری، به پست‌ترین چاله‌های فاضلاب بشریت سقوط کرده‌اند؟ آیا اطمینان از ناشناس ماندن به راستی تا این اندازه در دستگاه روانی ما موثر است؟ یا آنکه مشتی لاشخور اینترنتی در حال سوء استفاده از محیط امن این سایتها هستند، و من در حال تعمیم اشتباهی هستم؟ نظر دوستان در اینباره چیست؟

نمیدانم دوستان این کلیپ از ژیژک را دیده‌اند یا نه:

YouTube - Slavoj Zizek in Examined Life


ژیژک بخوبی رویکرد همبودهای امروزین را نشان میدهد: با پنهاندن و زیر فرش چپاندن دشواری‌ها آنها ناپدید و آهستِش نمیشوند، هر چند که فرگشت‌وار اینگونه به چشم ما آید.


من با برخی از پدوفیل‌های tor گفتمان کرده‌ام، پدوفیلیا نیز ژنتیکی به نگر میاید (بازه 10 تا 16) و بازه کمتر از آن نیز میتواند کاستی ژنتیکی باشد.

گاه خود پدوفیل‌ها هم از خودشان بیزارند، ولی هتا نمیتوانند آنرا بیرون بازگویی کنند یا بدنبال رایزنی (مشاوره) بروند.


من به tor میبالم، یکی از دست‌اوردهای بزرگی است که پروانه آشکارش این نمود‌های پنهانی آدمی را فراهمیده؛ در هیچ گاه
تاریخ هومنیک گمان نمیکنم زمانی بوده باشد که کسی میتوانست اینگونه آزاد و رها از ترس، به آشکاردن باورها و نیازهای درونی خود بپردازد.

در کنار پدوفیلیا - که در tor یک نُرم به شمار میرود - ما میتوانیم چیزهای بسیار سهمناکتری مانند نقشه‌ریزی
برای کشتن، برنامه‌ریزی در عملیات ترویستی، برنامه‌ریزی در گروگان‌گیری یا تجاوز و چیزهای اینچنینی بسیار دیگری را نیز ببینیم.

در کنار آن نباید یکسویه رفت و برنامه‌هایی از سوی نیکِ دیگر نیز داریم، ولی شمارشان شاید کمتر باشد چراکه این دسته از برنامه‌ریزی‌ها کمابیش همیشه
نیازمند نگرش گسترده و فراگیر مردمی هستند و کارکرد چندانی ندارد که دو یا سه آدم، در راستای آماج نیک بخواهند در یک تنجره نهان (hidden network) به گفتمان بنشینند.

ولی برای نمونه میتوان باسانی رونوشت‌های فراوانی از WikiLeaks را یافت، که توانایی خاموشاندنشان برای دولت‌ها
نیست و تا زمانیکه tor کار کند - که میتوان گفت برای همیشه است - این رونوشت‌ها نیز دسترسی‌پذیر خواهند ماند.