[Ouroboros]

روی هم رفته "عشق" یکی از خوشی‌آورترین کنش‌هایی است که در جهان داریم، چراکه کارکرد فرگشتیک بنیادینی داشته که همان دلبستگی پدر و مادر به هم و بزرگ کردن بچه‌ها بوده است.

البته تا وقت به پایان رسیدن جشن هورمن‌ها در بدن، دو طرف از طریق راه‌های دیگر به یکدیگر علاقمند می‌شوند. مثلا بدلیل هزینه‌ی گزافی که بابت آن رابطه پرداخته‌اند(وقت، انرژی، پول، عاطفه ...)، یکی از مکانیزمهای ذهنی انسان چنان است که حاضر به رها کردن آنچه برای آن تلاش زیادی کرده نیست، حتی اگر جواب ندهد و یا نادرست باشد...

یا با سپری کردن زمان زیادی در کنار طرف مقابل و عادت کردن به او چنانکه تصور زندگی بدون آنها برایمان ممکن نیست، دست به رفتارهایی می‌زنیم که حتی از شخص تحت تاثیر هورمنها هم بعید بوده.

یا اینکه شانس‌تان زده و مغز فرگشتی، دست به دست مغز فرهنگی داده و کسی را از طریق هورمنها به شما قالب کرده که با ایده‌آل‌های ذهنی‌تان نیز هماهنگ بوده، و عملا هیچگاه این فروکش هورمنها را درک نمی‌کنید. فقط نوعی دوست داشتن جایگزین نوع دیگری می‌شود..