[Ouroboros]

هرچند با اندکی پوزش من هم از هوادارن آمدن احمدی‌نژاد بودم، ولی روی هم رفته آیا سرکار آمدن وی به سود ما نبود؟ جنبش سبز و درگیری خامنه‌ای و ا.ن. و ..؟

این اشتباهی‌ست بسیار ساده‌لوحانه که اگر وضع مردم «بدتر» بشود نهایتا به سود ماست. تاریخ انقلابات جهان و نیز ایران چیز دیگری گواهی می‌دهد، و آن اینست که انقلاب زاییده‌ی امیدواری و آرزومندی و شهامت و نیز فلاکت است، و بدبختی ِتنها و فقط بدبختی، هرگز نمی‌تواند به فعالیتی عظیم و برجسته و همدلانه همچون انقلاب بیانجامد‌. تمامی انقلابات جهان در جوامعی رخ داده‌اند که یا به تازگی طعم زندگی بهتر و شیرینی آلترناتیوهای نظام موجود را چشیده بوده‌اند، یا آنکه مدتی قبل‌تر نوع بهتری از زندگی را تجربه کرده‌ بودند. گند و کثافت ِ دهه‌ی سی و چهل در ایران مردم را انقلابی نکرد، این رفاه نسبی و چشم‌انداز امیدوارکننده و تجربه‌ی اوضاع اقتصادی و سیاسی بهتر در اوایل دهه‌ی پنجاه بود که جرقه‌های انقلاب را افروخت. در ایران از اوایل دهه‌ی شصت اکثریتی از مردم مخالف وضع موجود، و خواهان سقوط نظام آخوندی بوده‌اند. امروز این درصد شاید بیش از ۹۰ به ۱۰ باشد. اینکه ما خواهان بدتر شدن وضع مملکت باشیم با این امید که ۹۰ بشود ۹۱ خواسته‌ایست بسیار بی‌هوده، برای نظام فاسد تفاوتی نمی‌کند که چه باشد، و تجربه‌ی اصلاحات به آنها ثابت کرده که هرگز نمی‌توانند و نمی‌باید جلوی مردم کوتاه آمد، زیرا اگر نظام یک گام به پس برود، مردم دو گام به پیش خواهند رفت، و مطالبات سیاسی و اجتماعی را باید در حد لباسی که می‌پوشید و غذایی که می‌خورید نگاه داشت تا مبادا خلق الله فرصت فکر کردن و خیال‌پردازی پیرامون وضعیت ِ جایگزینی که در آن از خوردن و آشامیدن تا دفع آنچه خورده‌اید روی عکس رئیس جمهور آزاد باشد را نداشته باشند!

یا به عبارت بهتر:

من هم معتقدم از این بیشتر دیگه نمیشه فشار رو زیاد کرد،اگر به جامعه با مدل هیدرولیکی نگاه کنم که فشار هی زیاد میشود در آخر میزند یکجا رو میتراکند.
اونچیزی که در 88 باعث بیرون اومدن مردم شد جمع شدن چند روزه در روزهای قبل از انتخابات و زیر دندان رفتن مزه آزادی بود.وگرنه مردم افسرده و سرخورده را میتوان تا آخر الزمان هم توی سرشان زد.