[Anarchy]

من مخالفم.
من از خواندن پست های مهربد و مزدک واژه های پارسی زیادی را یاد گرفتم.

خب اینجا مشکل چیه؟ من گفتم یه هفته...حالا یه هفته نه یه روز،یه روز نه یه ساعت،یه ساعت نه یه دونه پست اصلا

[viviyan]

منم مخالفم. قشنگ مینویسه.

[shirin]

منم موافقم.

[Ouroboros]

من می‌گویم بیایید یک هفته به نثر مهربد بند نکنید، ببینیم چطور می‌شود.

[shirin]

خیلی بیشتر از یه هفته کسی به نثر مهربد بند نکرده. :D

[Mehrbod]

دوستان من یه پیشنهاد داری...همه بیایم بگیم مهربد یه هفته دست از این سره نویسی برداره و به همون شکلی که حرف میزنه پست بدهنظرتون چیه؟

نه، جدا از خوبی‌های پارسی، این شیوه نوشتن هویت بیرونی منو هم پنهان میکنه آنارشی جان

[Mehrbod]

نظرم کاملا مثبته

و یه سوال دیگه هم هست
اینه که

ایشون توی گفتار محاوره و معمولیشون هم همینطوری میحرفن که توی نوشته هاشون میحرفن؟

ساختارشناسی زبان پارسیک - صفحه 2

من همواره روی ناخودآگاه سرمایه‌گذاری میکنم.
کسانی که به آن تراز خودآگاهی رسیده باشند که خود پارسی‌ گویند که هیچ، ولی برای دیگران بهترین راه همان سود بردن از نهان (ضمیر) ناخودآگاه است.

در اینکه چگونه میتوان از راه ناخودآگاه واژگان پارسی را جایگزین نمود سخن زیاد است، ولی من چند شیوه دم دست و کاربردی خودم را مینویسم.

استرس و خوانش واژگان:
همانجور که همگی گرایندانه دیده‌ایم، امروزه اگر هنگام سخن گفتن واژگان انگلیسی و ... را پشت سر هم سوار کنیم به "پرستیژ" و فرهیختگی کس بگونه‌ای میافزاید.
همینکار را میتوان با واژگان کمتر به گوش آشنای پارسی کرد. بجای singularity میتوان گفت تکینگی؛ نکته در اینجا تنها و تنها در خوانش و شیوه واگویش واژه نهفته است. اندکی "استرس" اینجا و آنجا این چم را میرساند که سخنگو (ما) میدانیم که از چه سخن میگوییم و واژه را نیز بدقت از همینرو "تکینگی" یا "تیل تکینگی (singularity point)" گزیده‌ایم.


بریخت شوخی و بازی در آوردن:
بجای "سلام" میتوان با آوایی شوخ گفت: «دروــــــــــووود بر تو». اگر چند ده بار و خورده‌ای به این شیوه بگویید «درود» و هر بار اندکی از بار شوخی آن کم کنید، سر انجام اگر «درود» تنها هم بگویید به گوش‌ کس ناآشنا نمیزند و جا افتاده است.
اکنون اگر بتوان همزمان درود را به جایگزینی "زیباتر" و "بهتر" از سلام درآورد کم کم همان کس و دیگران هم میآغازند به گاهی درود بجای سلام گفتن.


فرنود سادگی و کارآمدی واژه بجای برابر فارسی/تازی آن:
اگر کسی به ناآشنایی و شگفت (عجیب) بودن واژه نمارید، آنگاه میتوان بسادگی به اینکه برابر "فارسی/تازی" آن چم را نمیرساند نمارید.
برای نمونه اگر کسی پرسید فرنود گفتن «آگاهی‌رسانی» بجای «اطلاع‌رسانی» چیست، میتوان گفت که "برای من آسانتر است" و نیازی به درگیری و یا گفتمان بیشتر ندید.



پافشاری نکردن:
اگر کسی سخن را با گزاره‌ای مانند "کلمه‌ای که اینجوری .." آغازید کمابیش همیشه بهتر است که در پاسخ یکم ما هم بجای «واژه» بگوییم «کلمه»، سپس در گزاره پستر با گزاره‌ای مانند "اکنون این کلمه یا واژه را ..." برابر را جاانداخته و سپس در گزاره‌های پس از آن تنها "واژه" بگوییم.

این شیوه در فرهود (حقیقت) مانند این است که شما نخست به گزینش واژه کس از «کلمه» احترام گذاشته و سپس در جایگاه پیشنهاد «واژه» را آورده‌اید.
از این تیل به پس تنها بسامد (frequency) مهندینگی دارد. هر اندازه شما و دیگران بیشتر «واژه» بگویید، در گنجواژ مندارین (ذهنی) کس توانمندتر شده و هنگام سخن گفتن آسانتر بیاد میاید.

[Nevermore]

نه، جدا از خوبی‌های پارسی، این شیوه نوشتن هویت بیرونی منو هم پنهان میکنه آنارشی جان

حرف بی اندازه درستی است.شخصا برای خود من تفاوت بسیار زیادی است میان شخصیتی که مینویسد و شخصیتی که سخن میگوید.به نظرم اون مفاهیمی که انسان میتونه بنویسه با سخن گفتن تفاوت فاحشی داره و من شخصا شخصیت هایی که مینویسند (شخصیت های مجازی) را بیش از سخن گویان(شخصیت های حقیقی) دوست دارم.همین بس که در پس نوشتن اندیشه هست اما در سخن اینگونه نیست.
شوربختانه من در هر 2 مورد افتضاحم.

[sara]

دوستان من یه پیشنهاد داری...همه بیایم بگیم مهربد یه هفته دست از این سره نویسی برداره و به همون شکلی که حرف میزنه پست بدهنظرتون چیه؟

سلام .....
جانا سخن از زبان ما می گویی ....

[sara]

البته باید اضافه کرد که این یعنی سخن گویی به شیوه ی پارسی ، زیبایی و جذابیت خاص خودش رو داره ها ...