به نظر من اگر در جامعه ای بدون مرز و بدون خشک اندیشی زندگی میکردیم به زور پارسی نویسی نمود نژادپرستی بود ولی اکنون که در جامعه ای هستیم سرشار از خشک اندیشی های نژادی و حتی چیزی شبیه پارسی ستیزی (آنهم تقریبا از طرف تمام اقوام و نژادهای ایرانی)، مایی که زبانمان پارسیست باید تلاش کنیم پارسی صحبت کنیم تا در جایی مثلا پان ترکها، کردها و ... به ما نگویند زبانمان لهجه سی و چندم عربیست. شاید بگوییم این پارسی گویی و پارسی نویسی بدتر به اختلافات دامن میزند ولی من بنابر آروین هایم (:دی) متوجه شدم آنگاه که منِ نوعی در مقابل اینگونه رفتارها، پذیرنده (منفعل) باشم، آن نژادپرستان کوتاه که نمی آیند هیچ؛ بدتر حمله میکنند.