نقل قول:برای چه از یواشکی ها می نویسیم؟یادتان هست چند رسانه معتبر و بزرگ فراخوان داده بودند که مردم از دست فروش های توی مترو تا سیزده به درهای شان و حتی بحران ریزش برف در شمال ایران فیلم بگیرند و برای رسانه های شان بفرستند؟خب این صفحه هم نه با فراخوان بلکه با یک سوال شکل گرفت از زنان در مورد اینکه آیا آنها هم دور از چشم قانون و گشت ارشاد روسری از سر برمی دارند؟بعد از این سوال، پاسخ ها نه یکی نه دو تا بلکه در همان روز اول با ده ها عکس مواجه شد و بعد صدها و حالا بیش از هزار عکس است که تایید کردن دانه دانه ی این عکس ها طول می کشد و زمان بر است.اما سیل پاسخ ها و استقبال نشان می داد که این کار روز به روز بزرگتر و بزرگتر می شود. چرا؟ چون این بار خطابِ یک پرسش، بخشی از جامعه ایرانی بود که سالها هیچ رسانه ای به صورت رسمی در کشورش نداشت تا صدای آنان را به همراه عکس ها و تصاویرشان منتشر کند و همیشه سانسور شدند. کسانی که فقط تابستان ها و موقع حمله ی گشت ارشاد در قاب عکس تمام رسانه های داخلی می نشینند بی آنکه یک بار صدای خودشان در همان رسانه منتشر شود.کار رسانه فقط این نیست که تا گشت ارشاد حمله کرد دوربین اش را بردارد و برود از تک تک دختران که زیر مشت و لگد وزارت ارشاد با تحقیر سوار ون می شوند فیلم و عکس بگیرید. یک بار هم که شده باید صدای و تصویر واقعی این زنان را شنید پیش از آنکه در تصاویر منتشر شده در رسانه ها قربانی باشند.در این صفحه زنی عکسش را فرستاده که ده ها بار در رسانه ها منتشر شده و نشان می دهد که مامورد گشت ارشاد او را به خاطر روسری اش که کمی بالا رفته دارد با تحقیر سوار ون می کند. نوشته این منم که برای روسری و مانتوی کوتاهم تعهد دادم و هزار بار عکسمو همه دیدن حالا صدامو بگذار بشنوند. هیچ گاه هیچ رسانه ای حس و حال آن دختری که تا ده روز سوژه رسانه ها بود که سرش به شیشه ماشین گشت ارشاد خورد و پر از خون شد را نشیند در حالی که او و بسیاری از زنان در تمام این سالها مبارزه کرده اند.این صفحه یواشکی ها هم ادعای اول بودن در مبارزه با حجاب اجباری را ندارد. بلکه صفحه ای است که خود زنان از تشکیل آن استقبال کردند تا شرح دهند که چطور حق و حقوق طبیعی شان در انتخاب پوشش تبدیل شده است به یواشکی های دل آزاری که سی و چند سال همه می گویند وقتش نیست الان حرف نزن. این صفحه ادامه و تکمیل صدای همه کسانی است که سالها در گروه ها و جنبش های جدی به حجاب اجباری اعتراض کردند.این صفحه فقط گزارشگری و روایت گری می کند بخش های سانسور شده جامعه ایران را. اگر که می بینید صفحه بزرگ و بزرگ تر شد به خاطر این است که بحران از دیدگاه این بخش زنانی که باوری به حجاب تدارند بزرگ بود، زیر پوست شهر بود و حالا زنان خودشان هستند که یواشکی های شان را دارند علنی و آشکارا فریاد می زنند تا هم فقدان آزادی را به چالش بکشند و هم صدای شان را به گوش همه آنانی برسانند که می گفتند پوشش اجباری مسئله مهمی نیست برسد.