ای مرگ!

تو از غم و اندوه زندگانی کاسته، باز سنگین آن را از دوش برمی داری

تو نوش داروی ماتم زدگی و ناامیدی می باشی

تو مانند مادر مهربانی هستی که بچه ی خود را پس از یک روز طوفانی در آغوش کشیده، نوازش کرده می خاباند

تنها در گورستان است که خونخاران و دژخیمان از بیدادگری خود دست می کشند و بی گناه شکنجه نمی شود. نه ستمگر است و نه ستمدیده، بزرگ و کوچک در خاب شیرینی فرو رفته اند.

چه خاب آرام و گوارایی است که روی بامداد را نمی بینند، داد و فریاد و آشوب و غوغای زندگانی را نمی شنوند.

مرگ