Rationalism Ideology نوشته: در برابر جناب Ouroboros شرمسارم که نتوانستم همتراز ایشان بازی کنم!
:e108:
گمان نمی بردم چنین مهارت بالایی داشته باشند!
به هر روی از اینکه مرا مغلوب ساختند سپاسگزارم و تنها زمانی که خود را به قدر کافی همتراز ایشان بدانم؛ پیشنهاد بازی دوباره را خواهم داد.:e303: :e057:
چرا شرمنده؟! من اگر می‌باختم بیشتر خشمگین و مشتاق به تلافی می‌شدم تا شرمنده! باید بیشتر بازی بکنید تا ایرادها و مشکلاتی که دارید به مرور برطرف بشوند. بدون بازی کردن با حریفان قدرتمند هم که چنین چیزی میسر نیست. این چند نکته هم پیرامون سبک بازی ِ شما به ذهنم می‌رسد:
1. بکوشید با سفید دفاع نکنید، مگر آنکه حریف در سطحی بسیار بالاتر از شما باشد. درست است که پدافند در شترنگ آسان‌تر از آفند است، اما آنچه در حمله وجود دارد و مایه‌ی ارزیدن زحمت می‌شود «ابتکار عمل» است. آموختن چند روش بنیادین جهت حمله باعث می‌شود شما همواره با سفید ابتکار عمل را حفظ بکنید، و با یک بازی منفعل این برتری ِ به زعم من مهم را از دست ندهید.
2. اگر می‌خواهید با سفید دفاع بکنید، بازی بسته یا نیمه بسته پیش بگیرد. 1.e4 یعنی آمده‌ام برای حمله، حمله و باز هم کمی حمله. پس منطقا پاسخ به دفاع آلخین (1.e4 Nf6) نمی‌باید 2.Nc3 باشد. بهترین بازی برای شروع احتیاط‌آمیخته‌ی سفید به باور من بازی انگلیسی، رتی و گشایش وزیر هستند. اما اگر با 1.e4 بازی کردید، دیگر هراسیدن بی‌معناست، و باید با تمام قوا بتازید به قلب سپاهیان دشمن، چنانکه اگر Nf6 را بازی کرد، شما هم 2.e5 را بازی بکنید، حتی اگر با این گشایش روبرو نشده‌اید و نمی‌دانید چه باید کرد.
3. وزیر را رها بکنید! درست است که این مهره جلوه‌ای خیره‌کننده دارد و نمی‌توان به آسانی از او گذشت، اما نگاه داشتن وزیر حتی به قیمت تضعیف ناچیز پوزیشن هم بهایی‌ست سنگین. ما در این بازی دیدیم که شما برای باقی نگاه داشتن وزیرتان عملا دست به خودکشی زدید، و با آنکه می‌توانستید یکبار با فدا کردن آن بازی را برابر(و شاید حتی به سود خودتان)بکنید، و یکبار هم از شر مات شدن بگریزید، نگه داشتن آن‌را در اولویت قرار دادید. بیرون رفتن وزیرها باعث می‌شود بازی از آن تب و تاب جنون‌آمیز و تاکتیکی بیرون برود و فرصت کافی برای برنامه‌ریزی‌های استراتژیک‌تر به دست بیاید.
4. ستیز در صفحه‌ی شترنگ در دو مرحله جریان دارد، یکی فنی، دیگری روانی. پیش بردن نبرد در هر دو جبهه تنها راه رسیدن به پیروزی ِ نهایی‌ست. شما باید بکوشید در هر لحظه، با تمام توان حریف را در شرایطی قرار بدهید که در آن احساس راحتی نمی‌کند. اگر او مایل به بازی ِ آرام و دفاعی‌ست، دیوانه‌وار حمله‌های سهمگین ترتیب بدهید، اگر اهل حمله است، قبل از هرچیز فیل‌ها و وزیر را تبادل بکنید، اگر از وزیر به وزیر کردن گریزان است، مرتب وزیر او را از این سو به آن سوی میدان تعقیب بکنید، اگر مایل به تبادل وزیرهاست، تا آنجا که بدون از دست رفتن موقعیت خود می‌توانید از این کار امتناع بورزید، اگر بازی فلنک میکند، با بازی ِ عادی جواب بدهید، اگر می‌بینید بی‌حوصله و خسته شده، از حداکثر وقتی که روی ساعت دارید بهره بگیرید و حرکات را دستکم دو بار تکرار بکنید، اگر او قصد انجام کار مشابهی دارد، با شدت بیشتری مقابله به مثل بکنید ... خلاصه آنکه هرگز به ساز حریف خود نرقصید و توپ را در زمین او نیاندازید.
![[-]](https://daftarche.com/images/bootbb/collapse.png)
:e303:
