*این مایه دار زاده‌ها که عملاً تئوریِ مُتقن سعدی مبنی بر "نابرده رنج، گنج میسر نمی شود" رو تبدیل کردن به خایه باقر.

*اینایی که جای عدم مُدارا و پذیرفتنِ وضعیتِ حاضر سرمایه،میرن می گردن تو خونواده این بچه بورژواها و مثلاً میبینن خواهرزاده باجناقِ یکیشون یه بیماری لاعلاج داره؛بعد میرن همه جا ماجرا رو تعریف میکنن تا کمی اطمینان قلب پیدا کنن که "جل الخالق!با این همه پول،درد خودشون رو دارن..."
بعضاً دیده شده بعد از نقل این حکایت میگن:"ای آقا،اول تندرستی بعد پول".در حالی که خوشون از دیسک کمر و بیماری قلبی رنج میبرن و به علت بی‌پولی قادر به درمانش نیستن.

*این فیلم و سریالهای رسانه ملّی که بر اساس شادیِ قشرِ فقیر ساخته شده.طرف(سیروس گرجستانی) صبح و شب داره نموده میشه تو کوچه بازار،بعد شب میره خونه با پسرش(علی صادقی) شروع میکنن دور هم میگوزن،دست میزنن میخندن.

*این مایه دارا که تلورانس بچه محلیشون بر اساس موقعیته.وقت مُخ زدن و لاسیدن From Niavaran.وقتی که یه جا گیر میفتن و نزدیکه کون رو باخت بدن میگن من خودم بچه دروازه دولابم.

:))