Mehrbod نوشته: به هر روی ... دوستان چگونه میتوانند از تعزیه خوشی ببرند زمانیکه از یک داستان بی سر و ته و بی پیوند به ما ساخته شده؟ اگر آهنگ دوست
دارید، که خوب جشن‌های خودمان ساز و آواز و آهنگ زدن دارد. اگر نمایش‌نامه‌خوانی و استوره دوست دارید، که این همه داستان زیبای جورواجور از شاهنامه و .. داریم.

کجای اینکه یک مشت ایرانی یک داستان سوگوارانه‌نما از عرب‌های بدوی نادان در کربلا (که راستی به بدبختی ما وابستگی دارد) را نمایش دهند این اندازه گیرایی دارد؟

یک نادانی بنام حسین بلند شد یک جنبش نادانانه راه انداخت و بنادانی و خواری هر چه بیشتر هم مُرد، خب ؟

با این نظریه‌های مرگ مولف و اینها که آشنایی دارید؟ آدمی وسوسه می‌شود بگوید ما در ماجرای کربلا(و شاید خیلی بیشتر تشیع)با نوعی خودفریبی یکسر مشابه پیرامون سوژه‌ها روبرو هستیم. این «حسین» و آن «علی»، هیچ تناسبی به حقایق تاریخی ِ خودشان ندارند و پرداخته‌ی تخیل ِ عرفان‌جو و پهلوان‌پسند ِ ایرانی هستند. آن حسین تاریخی اگر منظور باشد درست می‌گویید، ابلهی بوده با توهمات خودبزرگ‌پنداری که به شدت در محاسبه‌ی شرایط به خطا رفته، تاریخ پُر است از امثال او، اما این «حسینی» که برای او سوگواری می‌کنند و بر سر خود می‌زنند، یک قهرمان اساطیری‌ست که می‌توانسته هر لحظه به چرخاندن انگشتی سپاهیان کفر و جور را در هم بکوبد، اما برای برپا ماندن حقیقت مرگ را پذیرفته و به افتادن درپای شمشیر رذل‌های یزیدی تن در داده تا اراده‌ی الهی را گردن بگیرد. البته شما راست می‌گویید، چنانکه امام خمینی علیه السلام هم فرمودند: « هرچه بدبختی می‌کشید از این عاشورا و تاسوعاست ».