من با بخشی از سخنان جناب امیر و مهربد موافقم.
در آنجا با جناب مهربد موافقم که تاکید میکنند بر ماهیت انسانی که ما خانواده خودمان را بیش از همسایه خود و همسایه خود را بیش از یک غریبه دوست میداریم و دل و دیده با هم ارتباط دارند(البته به حقوق انسانها احترام میگذاریم و بعنوان یک انسان دوستشان میداریم)،حتی در اینکه ما انسانها را بیش از شانپانزه دوست میداریم که پسر عموهای ما هستند هم جای تامل جایز است،ولی جای خحالت و ندامت ندارد.
حال که عده ای (نه همه) اعراب به محل زندگی هموطنان ما چشم دارند و سعی دارند با تغییر نام حیاط پشتی خانه ما آنرا صاحب شوند شایسته نیست از آن پاسداری نکنیم.

و البته در اینکه با وجود تفاوتهای فرهنگی که داریم با تقریب خوبی فرق چندانی با یک فرد سکولار عراقی (نه آنهایی که حقوق ایرانیان را به رسمیت نمیشناسند) نداریم نیز موافق هستم.هر آنچه پدران ما بوده اند برای خودشان بوده اند و شرم و افتخار ما هم به عضویت در گروهی بعنوان ایرانیان اگر قرار است باشد به آنچه هستیم است نه آنچه بودیم.