[Dariush]

برنامه‌یِ صفحه آخر رو امروز می‌دیدم با موضوع همین اعدام‌ها و گفتگوی مجری آن با عبدالکریم لاهیجی؛ دوستان راست می‌گویند، اعتراض به این اعدام‌ها و جلوگیری از تکرار آن بخش مهمی از دلایل مخالفت ما با ج.ا است و قطعا بخشی از اعتراض‌ها به عدم موضوعیت آن‌ها و نیاز نبودن گشودن پرونده‌یِ آن عامدانه است. این جنایت نباید هرگز تکرار و فراموش شود. همینکه باز تکرار می‌کرد. هر چندبار لیست این اصلاح‌طلب‌های(؟) دانه درشتی که در این اعدام‌ها دخیل و مسئول بوده‌اند تکرار شود باز هم از ضربه‌یِ روانی آن نمی‌کاهد.

براستی شگفت‌آور است! کافی‌ست که شما کمی در اتفاقاتِ آن روزها نظر کرده و اندکی در موردِ دست‌اندرکارانِ آن رویدادها کندوکاو کنید تا دستِ خونین یا درگیرِ تک‌تکِ اصلاح‌طلبانِ شاخص ِ امروزی را تا آرنج در آنجا ببینید. بی‌آبرویی یک چیز است، چیز دیگر این همه دریوزگی و بی‌شرمی‌ست که از اینها دیده می‌شود؛ من فقط زمانی که امثالِ گنجی و نبوی را می‌بینم که مارکِ فعالِ حقوق بشر بر پیشانی‌ِ منحوس‌اشان چسبیده، به یادِ آلتِ راسپوتین می‌افتم. این را من بی‌هیچ شک و تردیدی باور دارم که غیرممکن است که کسی آن زمان مقامی بلندمرتبه داشته و در آن رودِ خون آبتنی نکرده باشد یا حداقل از وجودش خبر نداشته باشد. آنچه آن شک و تردیدِ دیروزی را تبدیل به یقینِ امروزی کرد، سکوت و طفره رفتن و یا در مواردی که غنای بی‌شرمی به نهایتِ خود می‌رسد افتخارِ مقاماتِ جنایتکارِ آنروزها و اصلاح‌طلب‌های امروزین به «گذشته»‌ی خود است. حیف که امنیتِ جانی‌ام به خطر می‌افتد وگرنه من حقیقتا دلم می‌خواهد بروم صمیمانه از اکبر خوشکوشک سپاسگذاری کنم؛ او بزرگترین دهن‌کجی به آن دورویی و تزویر اصلاح‌طلبی است.

بهترین معیار برای راستگویی یا ریای مسئولِ سابق و «فعالِ حقوق بشر» امروز همین موضوع جنایاتِ دهه‌ی 60 است. هر گونه واکنشی غیر از محکومیتِ روشن و محکم، نشان از وجود گنده‌ریگی در کفش یا در مواردی «نعلین» است.