[Dariush]

داریوش جان برای من جالب است که اکثر مطالب پستت چیزهایی‌ست را من می‌خواستم پیشتر بنویسم، از عکس العمل من هنگام خواندن اینکه برج میلاد نشان مردانگی‌ست و آنهمه لایک داده شده به آن !! تا اینکه چند روز پیش به صفحه‌یِ نه به سربازی اجباری (که حمایت و تبلیغ نسبتا خوب رسانه‌ای هم برای آن شده بود) و دیدن اینکه تنها 14000 لایک دارد و رو به موت است. تا همین مطلب بالا، حتی من گمان نمی‌کنم این داستان حقیقتا در راستای اعتراضی فمینیستی باشد، به اسپاگتی قسم اکثرش بر می‌گردد به اینکه زنان عکس خود را در آن قرار دهند و لایک بگیرند

من در اینجا نه تحلیلگر هستم و نه جامعه‌شناس که با خونسردی بنشینم و اینها را برای خودم موشکافی کنم؛ که در آنصورت این اتفاقات هیچ چیز نویی با خود ندارند و در یک بستر روانشناسی اجتماعی کاملا قابل بازشناسی هستند. موضوع این است که من آرمانها و رسالت‌هایی برای خودم دارم (داشتم البته) و این است که این چیزها مرا به فکر می‌اندازد. این شوپنهاور بی‌پدر درست می‌گفت که بیش از هر چیز دیگر روی حماقتِ جمعی سرمایه‌گزاری و شرط‌بندی کنید.


آپدیت:

بر فراز سمبل شهرم که نمادی از مردانگی را یدک می کشد، در قفس میلاد، کاش آزادی معنایی فراتر از بازی باد با موی آفتاب ندیده ی من می داشت...

On top of my city, each single corner of which symbolises manhood. Standing up there in Milad Cage (Here she ironically refers to Milad tower in Tehran) , I wished freedom had a broader meaning to us than just wind’s dancing through the hair who has never seen the light
.

ironically
ironically
ironically