[مزدك بامداد]

محمود به ویژه در سنجش با شاهان پیشین با پارسی ستیزی نداشت و در زمانش پارسی دوباره جان گرفت و شاعران دربارش نیز پارسی گو نه تازی گو بودند.

نه، او چامه سرایانی داشت که درست کار سدا و سیما
و سازمان تبلیغات اسلامی امروز را میکردند و برای
ستایش اوچامه میسرودند ولی نه به پارسی سره و نه
اینکه ایده های پارسی گرایی و ایرانی گرایی در ان باشد
( مانند شاهنامه). کاری که سامانیان در زنده کردن فرهنگ
ایرانی آغازیده بودند گرچه در زمان غزنویان نخستین،
ته مانده ای داشت ولی دیگر کم کم دیگر از میان رفت و
چاپلوسان و اسلامیست ها ، واژه های هرچه بیشتر تازی
به این زبان چپاندند که هرگونه بیداری و بدور افکندن
یوغ ترک و تازی از میان مردم رخت بربندد.
•
پارسیگر