[Aria Farbud]

در گذشته جای واژه ی خدا واژه ی بَغ یا یزدان را که چندینه یِ ایزد به چم ستودنی است را بکار می بردند از آنجا که آیینِ ایرانی همآهنگ با زیست بوم بوده هرآنچه را که مایه ی آبادانی و شادی بوده می ستودند.

در زبان پارسی =====> به نام یزدان

در خواندن پهلوی =====> به جای (به)می گفتند پَت

پَت به چمِ پدیدار . پدیده می باشد.

و نام همان نام خوانده می شده.که بدین روی خوانده می شود:

پَت نام ِ یزدان



به این گزاره بنگرید:

درزبان پارسی=====>کوهِ بلندودشت فَراخ

شیوه یِ خواندن پهلوی===> کُوفی بُورز اُو دَشتی فراخو


کوف، کوفه= کُپه ، به چمِ کوه کوچک می باشد.

چاچ : نام شهری در زمان ایران باستان که کمان های خوب می ساختند. و در زبان عربی که واج "چ" نداشتند به این شهر شاش میگفتند که سپس تر به تاشکند ناموَر شد..

ژاژ: گیاهی است که شتر می جود و دور می اندازد. مانند آدامس.

شطر: شهر

بغ: (بگداد) به چمِ بزرگ . و از نامهای یزدان به شمار میرفته است که واژه ی بغداد به چمِ خداداد یا بزرگ داد است


"واژه نامه"

پَت درود---> بدرود

شاد بَوِت ---> شادباشید

پِروُچ بَوِت ---> پیروزباشید

اوُتان کیشور---> کشورتان

آپادان ---> آباد-آبادانی

فِرَزَندانی اِران---> فرزندان ایران

وِهروُچ کار---> به روزگار

اِرانی آپاتان رات --->برای آبادانی ایران

توُخشیش اَپایِت ---> کوشش نمایید.

دانیشین اَپایِت ---> دانش داشته باشید.

وِنیشنی اَپایِت ---> بینش داشته باشید.

اوشاتی بدرود---> شادباشید و به تن درستی