[Mehrbod]

اقتصاد تمام کشورها به هم وابسته هست.

سامانه‌هایِ اقتصادی کنونی همگی شکننده هستند, برای اینکه بیش از اندازه به هم وابسته هستند.
در گذشته هر کشور زندگی خود اش را جداگانه میکرد و تنها دادوستد فرهنگی و پایاپای مرزمند خود اش را داشت, ولی با پیشرفت تکنولوژی و آمدن رایانه و
رسانه‌هایِ نوین, توانایی ساخت سامانه‌هایِ بزرگتر نیز فراهم شدند و بانک‌ها آغازیدند به اندرکنش و وابستن هر چه بیشتر خود به همدیگر, جوریکه
اگر امروز سامانه‌یِ اقتصادی آمریکا دچار بحران میشود تاثیر زنده و بیدرنگ آنرا میتوان در کشورهای آنسوی جهان دید و نگریست.

این همان چیزی است که نسیم طالب هر چه بیشتر با آن ستیز کرده و کوشیده‌یِ فرایافت پرگاهش (پرگاهیدن) را جابیاندازد. در آمریکا یک ایده‌یِ کودنانه‌ای هم دارند به نام Too big to fail, یعنی مانند
این کارخانه‌هایِ خودروسازی که اگر ورشکست هم شدند دولت پادرمیانی نموده و جور آنها را به دوش میکشد, ولی در واقعیت دارد یک گره‌یِ چنگارین را بنادرستی زنده میدارد, زیرا اگر یک سامانه‌ای ورشکست
شد میتوان گفت در خورد و بازخورد با واقعیت بیرونی ناکارآمد بازشناخته شده (negative reinforcement) و نباید جور آنرا نون دولت/مردم بزور به دوش بکشد!

در کنار آن, هر چه یک سامانه بزرگتر باشد در فرهود به شکنندگی خود افزوده است, زیرا با روندی نارژگین فرایند‌ها و آگاهی‌رسانی‌هایِ درونی سامانه کُند و کندتر میشوند و در برابر یک
آسیب بیرونی همه‌یِ سامانه از هم میپاشد: در گویال زمین هم با برخورد سنگ‌هایِ آسمانی دایناسورهای فرااندازه بزرگ و کُند بودند که نابود شدند, ولی باکتری‌ها و جانورهای کوچکتر فرازیستند!


بهمین سان میتوانید با گرایندی بسیار بالایی هم بگویید سامانه‌هایِ دیگری همچون facebook و google و هتا microsoft هم بزودی خواهند
رفت و جایشان را به دیگران میدهند, همچنانکه orkut و myspace و altavista یک زمانی آن بالا بودند و امروز کسی به یاد هم نمیاورد شان.

پارسیگر