[doubt]

از عدم توسل به خشونت چه توقعی میتوان داشت؟مهمترین نکته در مبارزات بدون خشونت طرز رفتار حاکمیت است.انصار حزب الله با سربازان بریتانیایی زمان گاندی خیلی تفاوت دارند و سید علی هم با دموکراسی حاکم بر بریتانیا متفاوته.
خشونت یه ابزاره مهمه.راه سختی ممکنه باشه استفاده ازش برای افراد معمولی.اما این دلیل نمیشه راه درستی نباشه لزوماً.

اتمام جنگ سرد و سیاست های جهان سومی آن دوره و قاعدتا عدم وجود سازماندهی نظامی و توجه به این که در هر صورت با خود خواهیم جنگید را به عواملی که ذکر کردید همانند انصار حزب الله، محمد رسول الله و گروهک های مشابه_که هر کدام بیشمار نیرو جذب میکنند_ اضافه و سپس با قباحت و وحشگیری نظام جمع ببندید در اولویت نبودن خشونت (نه در نظر نگرفتن آن) آشکار تر خواهد شد.

ولی در مورد اعتراضات مدنی باید به این نکته توجه کرد که آیا مردم ما به این نتیجه رسیده اند که احتمال محروم شدن از نیازهای اولیه را در مقابل کسب مفاهیمی چون آزادی و هدف های دراز مدت به جان بخرند، آیا خبر جعلی دستگیری دو عزیز حتی برای ما ایرانی های احساسی کافیست؟ این جاست که ضرورت عدم توسل به خشونت در این برهه ، در دست داشتن ابتکار عمل و جذب مستقیم و غیر مستقیم قشر خاموش ، بیشتر احساس میشود.
و همان گونه که اشاره کردند ایستادگی پس از این همه سرکوب و این که بی طرفان(نه در خارج بلکه در همین ایران) «ما» را مظلوم میپندارند ،خود نوعی پیروزی است که بی ارزش نخواهد بود.