[مزدك بامداد]

ستایش بزرگ خدای (اسپاگتی) را که بندگی اش شوندِ نزدیکیست و سپاساندرش فزونگر روزی

پارسی شده ی "منّت خدای را عزّوجل که طاعتش موجب قربت است و به شکراندرش مزید نعمت"
از دیباچه گلستان سعدی

منّت خدای را عزّ و جلّ
که طاعتش موجب قربتست و بشکر اندرش مزید نعمت
هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر می آید مفرّح ذات
...پس در هر نفسی دو نعمت موجود است
و بر هر نعمتی شکری واجب:
...از دست و زبان که بر آید
کز عهده شکرش بدرآید
...
سعدی
--------

دهِشگرْ* خداوند، درخشانْ، خردمند
كه یاورش شاد
و سپاس-اندرش فزونگر داد
هر دَمی كه فرو میرود زندگی‌بان است و چون برآید شادی جان،
پس در هر دَم دو دهش* باشد
و بر هر دهش سپاسی شاید:
از دست و زبان كه برآید،
كز بار نمازش بدر آید
...
Matdak i Baamdaad
-----------------------



*
دهشگر daheshgar = نعیم
دهش dahesh = نعمت -اعطا

فریدون فرخ فرشته نبود
ز مـُشک و ز عنبر سرشته نبود
به داد و دهش یافت آن نیکویی
تو داد و دهش کن، فریدون تویی