[Ouroboros]

در اینجا ادعا شده است که زنان چون رُفتگری و کارگری نمی‌کنند یک "نابرابری‌" بوجود آمده است.

1. من اگر بخواهم کار کنم، کارگری هرگز برای من یک «گزینه» نیست؛ چراکه قادر به انجام آن نیستم.
اگر هم باشم بی‌هیچ گمانی مردان برای چنین مشاغلی شایسته‌ترند.

ناتوانی احتمالی شما چون طبیعی‌ست نابرابری محسوب نمی‌شود؟! اینکه شما حق همسرگزینی در انحصارتان است ناعادلانه نیست چون از طبیعت و اقتضائات آن برآمده؟ اینکه زن تمام حق و حقوق تولید مثل را در اختیار دارد برتری نیست چون طبیعی‌ست؟ این چیزی فراتر از ارجاع به اتوریته و سرزنش طبیعت نیست. منشاء نابرابری هرچه که باشد، تغییری در وجود داشتن یا اخلاقی نبودن آن ایجاد نمی‌کند. توانایی بیشتر مردان هم فقط در حمالی نیست، اما وقتی به سود نیست آنهای دیگر انکار می‌شوند و نادیده گرفته می‌شوند.

بسیار ساده است: وظیفه‌ی بیشتر، مسئولیت بیشتر، هزینه‌ی بیشتر، توانایی بیشتر = حق بیشتر و امتیاز بیشتر. حالا یک جایی برای برابری این وسط پیدا بکنید. یک دلیلی وجود داشته که نظریه‌پردازان فمینیسم منکر وجود خارجی زن و مرد شده‌اند!

فضای امن زنانه در چنین مشاغلی برقرار نیست؛ شما نمی‌دایند در ایران بدلیل محدودیت‌های
جنسی، هایپرگمی دختران (=نامرئی شدن طیفی از مردان، که به سود زنان و زیان مردان است)
حجاب و فراجنسیتی کردن زنان و خلاصه سرکوب خواسته‌های جنسی مردان، شمار «مزاحمین
نوامیس» چه اندازه که رو به رشد نیست! و شما نمی‌دانید زنان چه اندازه در همین فضای شهری
اذیت نمی‌شوند و چه اندازه که امنیت جانی آنان در خطر نیست. پس به من حق بدهید که فکر کنم
انتظار شما باید انتظار نابجایی باشد.

«فضای امن» برای مردان هم وجود ندارد، با این تفاوت که بجای «امنیت روانی» و «آرامش روحی» و «شخصیت اجتماعی» جان و سلامت جسمی‌شان در میان است. مرد عمله از بالای ساختمان می‌افتد، مرد رفتگر وسط خیابان با آسفالت یکی می‌شود و مرد کارگر دستش می‌رود زیر ماشین پرس اما این چرندیات درباره‌ی «فضای امن مردانه» را سرهم نمی‌کند. همینکه توقع دارید جایی را بطور انحصاری با روانشناسی شما تطابق بدهند در همان حال که با هستی کسانی که اکنون در آن مشغول هستند تطابق ندارد یعنی زن محوری.