[Mehrbod]

.

....
منّت خدای را عزّ و جلّ
که طاعتش موجب قربتست و
بشکر اندرش مزید نعمت
هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر می آید مفرّح ذات
...پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب
...از دست و زبان که بر آید
کز عهده شکرش بدرآید

سعدی

=

دهِشگرْ خداوند، درخشانْ خردمند
كه فرمانبرش شاد
و سپاس اش فزونگر داد
هر دَمی كه فرو میرود زندگی بان است و چون برآید شادی جان،
پس در هر دمی دو دهش باشد و بر هر دهش سپاسی باید:
از دست و زبان كه برآید،
كز بار نمازش بدر آید

مزدک بامداد